Orion, part 2: Orion Nebula

Orion Nebula

Η πεδιάδα είναι γκρίζα.  Μια απέραντη έκταση γκρίζας σπασμένης λάσπης, όμοια με γιγάντια κυψέλη, περικυκλωμένη από γιγάντια, αιχμηρά βουνά. Τα χρώματα έχουν εξαφανιστεί κάτω από ένα σχεδόν αόρατο στρώμα στάχτης.  Τίποτα δεν κινείται. Τίποτα δεν ακούγεται. Ο άνεμος δεν φύσηξε ποτέ σε αυτό το μέρος. Και ο αέρας, είναι λες υπερβολικά άκαμπτος για να ακουστεί το οτιδήποτε.

Η Ρουθ καθεται ακίνητη μέσα στη σιωπή. Βρίσκεται στο κέντρο της πεδιάδας. Μια μοναδική άσπρη κηλίδα  στη καρδιά του γκρίζου.  Λευκό φορεμα, άσπρα μαλλιά, άσπρα μάτια. Οι κόρες τους στηλωμένες μπροστά, δυο μικροσκοπικές μαύρες τρύπες πάνω σε λευκό, περικυκλωμένο από γκρίζο. Σφιγμένα χείλη.  Σφιγμένα χερια.

Η Ρουθ πιέζεται. Κάτι μεγαλώνει μέσα στη πεδιάδα. Το τοπίο ακίντητο, μα ο αέρας λες και έχει αρχίσει να γίνεται πυκνώτερος, πιο άκαμπτος. Τα χείλη σφίγγονται λίγο περισσότερο, τα μάτια καίνε, δυο μικροσκοπικές μαύρες τρύπες προσπαθούν να τρυπήσουν αυτό που είναι φαινομενικά κενό. Δεν τα καταφέρνουν.

Η πίεση μεγαλώνει και τα χείλη ξεσφίγγονται άξαφνα να πάρουν ανάσα. Η Ρουθ νοιώθει το στήθος της να καταρρέει προς τα μέσα. Η ανάσα που δραπετεύει έχει όνομα. Φοβος… Είναι αυτό το «φ» και το «ς» που στροβιλίζονται για λίγο, τόσο όσο τους παίρνει να αλλάξουν, να μετουσιωθούν  για να γυρίσουν πίσω με άλλο όνομα. Declare…

Το φράγμα της πίεσης σπάει και ξαφνικά η Ρουθ νοιώθει πως πνίγεται. Τείχη αέρα υψώνονται ολόγυρά της και τη πνίγουν σε μια διαρκή κατάρρευση προς τα μέσα. Η τελευταία ανάσα πεθαίνει μα εκείνη η πρώτη που αφέθηκε από φόβο γεννιέται σε ψίθυρο και αυτός άγνωστο πως λες και από μαγεία επιστρέφει ξανά και ξανά σε μια χορωδία από προσταγές. Declare… declare…

Η Ρουθ φέρνει το χέρι της στο στήθος. Declare… Οι μαύρες τρύπες κοιτάνε πλεον στο τίποτα τυφλές από πόνο. Η Ρουθ διπλώεται στα δύο δεν υπάρχει τίποτα να τη στηρίξει να ισορροπήσει την αόρατη γροθιά του αέρα. Οι ψίθυροι δυναμώνουν. Declare… declare… Η Ρουθ ψιλαφεί με τo χέρι της κάτι στιλπνό και μακρόστενο, κάτι που μόλις έχει υλοποιηθεί μέσα στις πτυχές του άσπρου της φορέματος. Κάτι που αναπάντεχα δρα σα κολώνα στηρίζοντας το σώμα της, μια  αλχημική δύναμη ικανή να εξουδετερώσει τη πίεση και να αφήσει την εμβρυακή ανάσα να γεννηθεί.

Η Ρουθ τραβάει από το κόρφο της μια μακρια κατάμαυρη πένα. Μοιάζει με στιλέτο, η άκρη της εφιαλτικά αιχμηρή, η επιφάνεια το στιλπνού υλικού να απορροφάει κάθε αχτίνα φωτός κρατώντας κάθε υποψία αντανάκλασης φυλακισμένη στο απύθμενο βάθος λίγων εκατοστών. Με μιας οι ψίθυροι κοπάζουν, και ενώ η υποψία του τελευταίου πλανάται ακόμα στον αέρα η κατάρρευση του τίποτα σταματάει και αντιστρέφεται, εξαφανίζεται λες και δεν υπήρξε ποτέ. Declare…  Οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες λυτρωμένες από την αγωνία περιεργάζονται το εβένινο αντικείμενο. Πίσω τους  πλανάται μόνο μια σκέψη.  Μπροστά τους και κάτω από τη μαύρη επιφάνεια μόνο η προσταγή ως απάντηση. Declare!

Η Ρουθ σηκώνεται αργά. Τα τείχη είναι ακόμα εκεί. Δεν τη πιέζουν. Το τοπίο γύρω της έχει μείνει αναλλίωτο όμως η πεδιάδα έχει χάσει την αίσθηση απεραντοσύνης της. Οι μαύρες τρύπες στηλώνονται μπροστά. Το βλέμμα τους συγκρούεται με τον αέρα λίγα μόνο μέτρα μακρια. Η Ρουθ απλώνει το χέρι της. Στα δάχτυλά της κρατάει τη πένα σα ραβδί. Η αιχμηρή μύτη διαγράφει μια τροχια ώσπου βρίσκει να σταθεί με ένα μικρό τρίξιμο πάνω σε κάτι σκληρό και αόρατο, και είναι  αυτό το ίδιο σκληρό και αόρατο κάτι που κρατάει το βλέμμα της Ρουθ φυλακισμένο μέσα σε λίγα μόνο μέτρα. Declare.. και αυτή τη φορά ο ψίθυρος που δραπετεύει από τα χείλη της είναι αποστολή.

Με τη πένα υψωμένη στο συμπαγές κενό η Ρουθ αρχίζει να γράφει. Ρυάκια μελάνης μετέωρα προδίνουν τώρα τα τείχη που τη περιβάλουν. Η λέξη που μένει χαραγμένη πάνω τους δεν είναι προσταγή, ούτε ομολογία ή μονόλογος. Η κατηγορία στέκει βίαια μπροστά στις μάυρες τρύπες, η δήλωση της παρουσίας, το όνομα, κάθε μελανή γραμμή του και εξιλέωση του μαρτυρίου… T. Ruth

Το μαύρο όνομα στέκει για μια στιγμή εκεί.  Ένας μικρός ήχος σαν γυαλί που ραγίζει σπάει τη σιωπή και ξαφνικά με έναν εκκωφαντικό κρότο το πρώτο γράμμα προεκτείνεται σε μια τεράστια ρωγμή πάνω στο κενό. Η Ρουθ απομένει να κοιτάζει τον τεράστιο σπάσιμο μπροστά της, όμοιο με ανεστραμένο μαύρο κεραυνό όταν το δεύτερο γράμμα αρχίζει και αυτό με τη σειρά του τη διαρηγνυτική του πορεία. Μαύρα αυλάκια ξεπηδούν από τις άκρες του υψώνονται προς τα πάνω όλο και πιο ψηλά όλο και πιο κοντά σε αυτό που μέχρι πριν λίγο ήθελε να ονομάζεται ουρανός. To τρίτο γράμμα ακολουθεί και μετά το τέταρτο και το πέμπτο, καθένα με τον ίδιο εκκωφαντικό κρότο να συνοδεύει την αυθαίρετη αχαλίνωτη πορεία του σε μια άγρια καλλιγραφία πάνω στο τίποτα.

Οι βροντεροί κρότοι κοπάζουν. Τα γράμματα μόλις που φαίνονται πια. Όμως δεν έχει σημασία. Το τεράστιο μαύρο δέντρο των ρωγμών στέκει επιβλητικό μπροστά στη Ρουθ κρεμασμένο λες με αόρατες κλωστές. Το γέννημα της δήλωσης του ονόματος. Και ξαφνικά η Ρουθ καταλαβαίνει, καταλαβαίνει τα πάντα και αυτή τη φορά το στήθος της σφίγγεται από το βάρος της συνειδητοποίησης.

Η Ρουθ κρατάει ακόμα στο χέρι της τη μαύρη πένα. Για δεύτερη φορά η αιχμηρή της μύτη διαγράφει τροχιά μέχρι που στέκεται πάνω σε ένα κομμάτι περικυκλωμένο από μαύρα αυλάκια αυτού που μέχρι πριν λίγο ήταν ουρανός. Η Ρουθ σπρώχνει. Το κομμάτι φεύγει πετώντας στο κενό αφήνοντας πίσω του ένα μικρό μαύρο παράθυρο στο γκρίζο. Οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες καρφώνονται πάνω του γεμάτες περιέργεια. Η Ρουθ κοιτάζει έξω. Στο πραγματικό έξω. Τον πραγματικό ουρανό. Και βλέπει αστέρια… χιλιάδες αστέρια.. εκατομμύρια αστέρια. Αστέρια μόνα τους να πάλονται με εκτυφλωτικό γαλάζιο φως, αστέρια συγκεντωμένα σε ασύλυπτα μεγάλες ομάδες να λάμπουν με ακτινοβολίες σε ροζ και κόκκινο και πορτοκαλί και αστέρια να ανταλάζουν το φως τους, έτσι για να διασκεδάσουν τη σκοτεινή ύλη.. Η μικροσκοπικές μαύρες τρύπες γεμίζουν νερό..

 Το γκρι κουτί διαλύεται σε χιλιάδες κομμάτια. Η  Ρουθ δεν το παίρνει είδηση. Η Ρουθ κλαίει… από ευτυχία…

Read Full Post »

Αγαπητό ημερολόγιο…

Σήμερα τα πρωί που ξύπνησα, αισθανόμουνα σκουπίδι…

…κάτι με στοίχιωνε…

…έψαξα το δρόμο μου…

…μα βρήκα μόνο τα καλώδια της ψυχής μου…

…και τότε φάνηκε ένας άγγελος…

…μου είπε να τα δώσω στον εξωγήινο που δείχνει στο αστέρι…

…»πήγαινε στο αστέρι» μου είπε κεινος…

…κοίτα στον ορίζονται και δες την απάντηση…

…»η απάντηση είναι στη μουσική!!!» μου είπε τότε το τρομπόνι…

…και είπα με το νου μου «ναι…γιατί όχι;»…

…»δε γαμιέται;» :Ρ

Have a nice day! 🙂

Read Full Post »

Μπίτς & Πίσες Νάμπερ Του

Μπίτ & πίς φέρστ:  Το καινούργιο μου χειριστήριο

Myyyy prrrrrecioussss...

Ναι. Καλά διαβάσατε. Το χειριστήριο που επιθυμούσα με τέτοια λαχτάρα σε προηγούμενο ποστίο μου, είναι πλεον δικό μου.  Γιούπιιιιιιιιιιι!!! *χοροπηδάει πάνω σε δύστυχη καρέκλα*.   Το καινούργιο μου χειριστήριο για Xbox  και PC, μου το έκανε δώρο ο Δημήτρης για τη γιορτή μου, και το βλαμένο είχε στενοχωρηθεί και από πάνω,  γιατί και καλά το δώρο του δεν ήταν αρκετά πρωτότυπο και προσωπικό και μπλα μπλα μπλα.  Μα…  ποιός *νοιάζεται* αν δεν ήταν προσωπικό και ιδιαίτερο και όλες αυτές οι βλακείς?  Ήταν ένα χειριστήριο Xbox!!! Ήταν το πιο τέλειο δώρο! Ήταν υπέροχο και φανταστικό! Και γω είχα απλά κατουρηθεί απ’τη χαρά μου!  Και μιλάμε για τέτοια χαρά  που στη προσπαθεια και στη λαχτάρα μου να ανοίξω τη να-μη-πω συσκευασία ( ο μόνος τρόπος να ανοίξεις τις συσκευασίες  των ηλεκτρονικών μαραφετιών είναι να τις παραβιάσεις με σουγιά!), με τον εν λόγω σουγιά, έγδαρα το ένα από τα κουμπάκια…  😦 .  Με το που γυρίσαμε φυσικά σπίτι,  τάραξα το geometry wars, και από τότε δεν έχω ξαναακουμπήσει το χειριστήριο του Δημήτρη!

Εν τω μεταξύ,  δύο χειριστήρια ανοιγουν ένα κάρο καινούργιες προοπτικές! Για παράδειγμα, δοκιμάσαμε με το Δημήτρη  να παίξουμε ταυτόχρονα Geometry Wars! Εκείνος στο Xbox και γω στο laptop!  Το να συγχρονιστούμε, βέβαια, ηχητικά, αρχίζοντας το παιχνίδι ακριβώς την ίδια στιγμή, ήταν ένας άθλος( τις περισσότερες φορές πετυχαίναμε ένα ενοχλητικό και κάπως παράφωνο surround),  όμως ήταν σε γενικές γραμμές πολύ διασκεδατικό!  Τελικά, απ’ότι φαίνεται θα το γλυτώσω το ψυχιατρείο στη Κέρκυρα. Τουάχιστον από στέρηση Geometry Wars.  Τώρα αν εκδηλώσω καμιά παράξενη καλλιτεχνική ψυχοφρένεια… ποτέ δεν ξέρεις… ακόμα δεν έχω πειστει πως το ψυχιατρείο είναι *τυχαία* τόσο κοντά στη σχολή…

.

Μπίτ & πίς σέκοντ:  Τί γεύση έχει … το σοκολατούχο σας γάλα?

Άλλος έχει το όνομα...

Μα…σοκολάτα φυσικά!- θα μου λέγατε- duuh? Εγώ τότε θα σας απάνταγα με ηρεμία Βούδα η οποία θα προσέθετε στον εκνευρισμό και την απορία σας- Είστε σίγουροι»?  Και αφού θα με κοιτάγατε μερικά μακρά δευτερόλεπτα με το στόμα να χάσκει, ή θα σηκωνόστασταν να φύγετε αμέσως μιας και η συζήτηση αυτή θα άγγιζε πλεον για σας τα όρια της παράνοιας οπότε και θα σταματούσε να εχει νόημα, αναγκάζοντάς με de facto στη προκειμένη περίπτωση να σας διαφωτήσω αμέσως, θα σας έλεγα- Μήπως είστε σίγουροι πως το ρόφημά σας έχει γεύση σοκολάτας απλά και μόνο επειδή η συσκευασία αναγράφει πως η γεύση που οφείλει να γαργαλήσει τον ουρανίσκο σας είναι  αυτή της σοκολάτας?

Το ερώτημα αυτό γεννήθηκε ξαφνικά στο κεφάλι μου μια μέρα που έπινα  Μίλκο.  Είχα τελειώσει περίπου το μισό μπουκάλι, όταν συνειδητοποίησα πως το ρόφημα μου δε θύμιζε σε τίποτα τη γεύση της σοκολάτας.  Στη πραγματικότητα είχε μια διακριτική γεύση πεπιεσμένου χαρτιού.  Είναι αλήθεια, πως το μύνημα που στάλθηκε στο κέντρο αισθήσεων του εγκεφάλου μου, μέσω των γευστικών μου κάλυκων, από τις πρώτες γουλιές αυτού του παρασκευάσματος,  καταγράφηκε όντως ως σοκολατοειδές.  Στη πορεία όμως, το μύνημα  άλλαξε και ξεκαθαρίστηκε. Η γεύση δεν είχε τίποτα το σοκολατένιο.  Για ποιό λόγο όμως, ο εγκέφαλός μου μέχρι τότε  είχε  αρνηθεί να δει αυτό το εξώφθαλμο γεγονός, δηλαδή ότι  το Μίλκο έχει τόση γεύση οκολάτας όση και ο σκύλος μου, παρά συνέχιζε με μια άνευ προηγουμένου ξεροκεφαλιά να πιστεύει πως αυτό που γευόταν είχει όντως παρόμοια γεύση με αυτή των  βιεννέζικων Sachertorten?

Το φαινόμενο – γεύομαι ότι να’ναι-  ή ίσως πιο σωστά – γεύομαι ότι *μου λένε* πως *πρέπει* να γευτώ-, δεν περιορίζεται φυσικά μόνο στο Μίλκο, αλλά παρατηρείται και σε πληθώρα άλλων βιομηχανικών τροφών.  Η θεωρία του  φαινόμενου  -γεύομαι ότι μου λένε πως πρέπει να γευτώ- μου ήρθε λίγες στιγμές αφότου η γεύση του πεπιεσμένου χαρτιού καταγράφηκε στον εγκέφαλό μου, ο οποίος και αηδίασε,  και πήγαινε ως εξής: όταν κάποιος ή κάτι(μια συσκευασία για παράδειγμα), του οποίου τα λεγόμενα  θεωρώ έγκυρα και αναμφισβήτητα, και είμαι σίγουρος σίγουρος σίγουρος πως αυτό που μου λέει είναι αληθές,  ορίσει πως ένα φαί έχει μια συγκεκριμένη γεύση, τότε ο εγκέφαλός μου θα κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να καταχωρήσει τη γεύση του φαγητού  σύμφωνα με τη γεύση που όρισε η προλεχθείσα αυθαιντία,  και όχι σύμφωνα με  το πραγματικό γευστικό ερέθισμα που θα δώσει το εν λόγω φαί στον ουρανίσκο μου.  Αν λοιπόν, η συσκευασία πάνω γράφει σοκολατούχο γάλα,  και το ρόφημα έχει γεύση…κάτι, εγώ θα γευτώ σοκολάτα και όχι αυτό το κάτι άλλο,  μόνο και μόνο επειδή θα το έχω δει γραμένο πάνω στη συσκευασία.  Με άλλα λόγια αν δίναν σε κάποιον να πιει Μίλκο με δεμένα μάτια, και μάλιστα σε κάποιον ο οποίος γνώριζε την αληθινή σοκολατένια γεύση και δεν είχε ξαναπιεί Μίλκο στη ζωή του, πάω στοίχιμα, πως δεν υπήρχε περίπτωση να  πει πως το παρασκεύασμα αυτό είχε γεύση σοκολάτας! Το πιθανότερο είναι να μην μπορούσε καν να ορίσει γεύση! Δεν ξέρω αν συμφωνεί γενικά η παγκόσμια αντίληψη πάνω σε αυτό το θέμα μαζί μου… μόλις χθες δυο φίλες μου με αποστόμωσαν λέγοντας πως ποτέ δεν είχαν προσέξει πως το Μίλκο δεν έχει γεύση σοκολάτας και πως ποτέ δεν τους είχε συμβεί να τρώνε κάτι, και να λέει άλλα ο εγκέφαλός τους και άλλα τα γευστικά τους κύτταρα…

Τί να καταλάβω τώρα εγώ από αυτό δε ξέρω.  Πάντως είναι ένα από τα δύο:  ή εγώ έχω φάει μπάγκ και χρειάζομαι ολική αλλαγή και πέταμα,  ή- αφού είμαστε ότι τρώμε-…καλά γάλατα…

...και άλλος τη χάρη!...

Σημείωση:  Puke αγγλιστί σημαίνει ξερνάω.  Νομίζω καταλαβαίνετε που παραπέμπει το όνομα του προ-προαναφερθέντος σουηδικού σοκολατούχου καταποτίου..

.

Μπιτ & πις θέρντ: Το παράλληλο φάντασμα

Pacman Ghost's...ghost??? Oo...

Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε ενδώσει στο μαζοχισμό της μεταμεσονύκτιας κουβέντας περί φαντασμάτων, θεριών και λοιπών στοιχειών, με την εξιστόρηση τρομακτικών ιστοριών ή… ακόμα χειρότερα (ή μήπως καλύτερα στη προκειμένη περίπτωση?), προσωπικών, ανατριχιαστικών εμπειριών. Ετσι κι εγώ, λίγες βδομάδες πριν, βρέθηκα εν τω μέσω μιας τέτοιας συζήτησης.  Δε μπορώ να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα γι’αυτό  μιας και ο δικός μου μαζοχισμός , ειλικρινά, δεν έχει καμιά όρεξη να εκφραστεί μεσω τετοιων συζητήσεων.  Ομολογώ, πως για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, *όντως*  φοβάμαι τα φαντάσματα. Να μου πεις, για να τα φοβάσαι, πρέπει να πιστεύεις πως *υπάρχουν* φαντάσματα.  Ναι, λοιπόν, το πιστεύω. Και ακόμα ξέρω πως η παράλογη αυτή πεποίθησή μου, είναι ριζωμένη σε μια πραγματικά τρομακτική εμπειρία που βίωνα  αρκετά συχνά όταν ήμουν μικρή, η οποία αν και πλεον έχει αποσαφηνιστεί, η λογική μου ποτε δεν κατάφερε να την εξουδετερώσει πλήρως.

Το σπίτι μας είναι φτιαγμένο από χαρτί. Έχει τη πιο άθλια μόνωση που έχω δει ποτέ μου.  Επιπλέον το δωμάτιο μου, είναι χτισμένο κολλητά στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου.  Όταν λοιπόν ήμουν μικρή, αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια της νύχτας, το δωμάτιο μου γέμιζε από δυνατούς, απόκοσμούς ήχους, που μοιάζαν με  αντίλαλους παραμορφωμένων ψιθύρων. Οι στιγμές  που πέρναγα όταν γινόταν αυτό ήταν γεμάτες αγωνία και τρόμο.  Θυμάμαι τις φορές που μάζευα το κουράγιο να σηκωθώ απ’το κρεβάτι μου και να τρέξω στο δωμάτιο των γονιών μου ικετευοντάς τους να με αφήσουν να κοιμηθώ μαζί τους, μόνο και μόνο για να με στείλουν πάλι στο κρεβάτι μου αποκαρδιωμένη και κατσαδιασμένη γιατί τους ξύπνησα, όπου και παρακαλούσα κουκουλωμένη τρέμοντας και κλαίγοντας, με όλη μου τη ψυχή, το θόρυβο να σταματήσει μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Το επόμενο πρωί, είχα να αντιμετωπίσω πάλι τους άπιστους γονείς μου, οι οποίοι πραγματικά δεν έλεγαν να πιστέψουν πως το δωμάτιό μου είχε φαντάσματα! Η μάνα μου έφτανε μέχρι στο σημείο να μου λέει πως άμα δω κάνα φάντασμα, να το στείλω στο δωμάτιό της να της της ξύσει τη πλάτη! Νομίζω ακόμα πως μια φορά με είχε ρωτήσει αν το φάντασμά μου ξέρει σιδέρωμα να τη βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού! Φανταστείτε τη φρίκη μου! Κανείς δεν με πίστευε! Αυτά τα περιστατικά μου συνέβαιναν από τότε που ήμουν, ξέρω γω, 5-6 ετών μέχρι που μεγάλωσα λιγουλάκι όπου και συνέβει… το θαύμα.

Μια νύχτα, οι περίεργοι ψίθυροι ξαναγέμισαν το δωμάτιό μου. Μιας και είχα μεγαλώσει κάπως, δεν τρόμαζα πια τόσο πολύ, αλλά μια αγωνία την ένοιωθα ακόμα. Και τότε… το άκουσα. Εν τω μέσω των ψιθύρων και των αντίλαλων άκουσα.. ένα ρόγχο. Ενα ρόγχο ολοκάθαρο και καθ’όλα αναγνωρίσιμο. Ροχαλιτό. Ναι, ροχαλιτό. Όλ’αυτά τα χρόνια της αγωνίας, δεν άκουγα τίποτ’άλλο από το ροχαλιτό των γονιών μου το οποίο για κάποιο περίεργο λόγο(ο οποίος σίγουρα έχει να κάνει με την άθλια μόνωση) έφτανε στο δωμάτιο μου με τρελή παραμόρφωση. Νομίζω πως εκείνη τη νύχτα της συνειδητοποίησης, κόντεψα να πάθω ασφιξία από τα γέλια…

Παρόλο λοιπόν που πλέον ξέρω τί ακριβώς ήταν τα…φαντάσματα που άκουγα τόσα χρόνια, το τραύμα που μου άφησαν αυτές οι εμπειρίες ήταν πολύ βαθύ για να επουλωθεί τελείως.  Έτσι λοιπόν, ενώσω όλοι οι υπόλοιποι την είχαν καταβρει με κείνη τη συζήτηση που προανέφερα, εγώ καθόμουν στην άκρη της καρέκλας μου, σφιγμένη, και προσπαθούσα να καταπολεμίσω τη τρομάρα που ένοιωθα να ανεβαίνει σιγά σιγά στη ραχοκοκκαλιά μου.  Η σωτηρία μου ήρθε από μια πραγματικά παράξενη ιστορία που μας διηγήθηκε ένα φίλος από τη παρέα. Και ήταν μια ιστορία, που παρόλο το παράλογό της, με έβαλε σε σκέψεις.

Μας διηγήθηκε λοιπόν, πως κάποια νύχτα, αυτός και καμιά 20αριά άλλα άτομα, είχαν πάρει σουβλάκια στο χέρι και είχαν κάτσει σε ένα παρκάκι να τα φάνε. Το παρκάκι εν τω μεταξύ μέσα στη Μυτιλήνη, όχι σε καμιά Σκωτία η’ καμιά Παταγωνία ή κάτι τέτοιο. Όπου σε κάποια φάση κάποιος κοιτάει ψηλά και λέει «ρε παιδιά τί είναι αυτό?» Σύμφωνα με τα λεγόμενα αυτού του φίλου, 20 άτομα κοίταξαν ψηλά, και τα 20 είδαν… ένα δράκο! Ένα δράκο φτιαγμένο λες από καπνό και σύννεφα, ο οποίος πέρασε από πάνω τους και χάθηκε! Μετά από μια έρευνα στο ιντερνετ, ανακάλυψαν αναφορές σε άλλα 3 τέτοια περιστατικά, με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.  Σαυροειδές πλάσμα με φτερά, φτιαγμένο λες από σύννεφα, ορατό για λίγες στιγμές να πετάει στον ουρανο. Επίσης, οι αναφορές αυτές μιλούσαν για παράλληλες διαστάσεις, διαστάσεις όπου όντως υπάρχουν δρακόμορφα πλάσματα σαν και αυτά, και συνθήκες υπό τις οποίες το «πέπλο» μεταξύ αυτών των παράλληλων διαστάσεων πέφτει και οι δύο διαστάσεις στιγμιαία επικοινωνούν, επιτρέποντας την οπτική επαφή.

Το ξέρω πως η ιστορία του δράκου ακούγεται σαν παραμύθι για παιδάκια. Ποιός όμως  μπορεί να πει το ίδιο για της θεωρία των παράλληλων διαστάσεων, ή πιο σωστά, των παράλληλων συμπάντων? Η θεωρία της σχετικότητας του Einstein προβλέπει από μόνη της την ύπαρξη 10 διαστάσεων, 6 από τις 10 καλά κλεισμένες στο εσωτερικό των ατόμων,  η «θεωρία χορδών» (String Theory), θεωρία η οποία υποστηρίζει πως το δομικό στοιχείο του σύμπαντος δεν είναι παρά «χορδές» ενέργειας, και είναι η  επικρατέστερη θεωρία «των πάντων» σήμερα, προβλέπει 10, 11 η’ 26 διαστάσεις. Αναγνωρίζω εννοείται, πως  αυτό που στη φυσική ονομάζεται «διάσταση» μπορεί να μην έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό που έχουμε εμείς κατά νου όταν μιλάμε για παράλληλες διαστάσεις.

Παρόλαυτα,  οι σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν από την ιστρορία του δράκου, είχαν άμμεση σχέση με μια θεωρία που είχα διαβάσει κάποτε, πως , υποτίθεται, μια από αυτές τις (10)διαστάσεις, θα μπορούσε να νοηθεί ως  το «επίπεδο» όλων των συμπάντων που δημιουργούνται(!) συνεχώς, από όλες τις διαφορετικές πιθανότητες που υπάρχουν κάθε στιγμή (!) σε κάθε ένα από αυτά(!!!!).  Αυτή κι αν είναι μια ματιά στο άπειρο! Στη περίπτωση, λοιπόν, που η θεωρία αυτή είναι αληθής,  βγαίνει λογικά το συμπέρασμα ότι σε κάποιο από αυτά τα σύμπαντα, οι δεινόσαυροι ποτέ δεν ήρθαν αντιμέτωποι με τον γιγάντιο μετεωρίτη. Έπομένως, θεωρητικά και πάλι, σε κάποια παράλληλη διάσταση, υπάρχουν… πτερόσαυροι!  Τη σύνδεση μεταξύ πτερόσαυρων και δράκων τη κάνετε, σωστά? Εσείς και οι αρχαίοι κινέζοι…

Επομένως,  αφού ολόκληρα ιπτάμενα πλάσματα κατάφεραν να διαπεράσουν στιγμιαία το φράγμα μεταξύ των διαστάσεων, τί πιο  λογικό να έχει συμβει το ίδιο και με ανθρώπους? Ανθρώπους  ζωντανούς και καθόλα φυσιολογικούς, γύρω από τους οποίους χτίσαμε ολόκληρες τρομακτικές ιστορίες, πιστεύοντας ακράδαντα πως πρόκειται για πλάσματα κάποιου άλλου κόσμου, γεμάτα κακία και εκδικητικότητα, πλάσματα με απόκοσμες δυνάμεις με μοναδικό σκοπό να βλάψουν τα αδύναμα μέλη αυτού εδώ, του «ζωντανού» κόσμου…

Και- επιτέλους- φτάνω στην ουσία των σκεψεών μου.  Κι αν ποτέ υπήρξατε και σεις… φάντασμα? Ας… φανταστούμε για μια στιγμή πως όντως, τα λεγόμενα φαντάσματα είναι άτομα από άλλες διαστάσεις. Δεν είναι πολύ διασκεδαστική η σκέψη, και με πολύ.. ασυνήθιστο feeling μπορώ να πω, πως και σεις κάποια στιγμή, χωρίς να το πάρετε χαμπάρι,  γίνατε αντικείμενο τρομάρας για κάποιον δυστυχή άνθρωπο κάποιας παράλληλης διάστασης που σας είδε να κάθεστε στη πολυθρόνα του χωρίς να έχει ιδέα ποιός είστε και πως βρεθήκατε εκει? Και ακόμα, όλοι αυτοι που υποστηρίζουν πως όντως ήρθαν αντιμέτωποι με κάποιο «φάντασμα», αναρωτήθηκαν ποτέ εαν το δύστυχο «φάντασμα» , ήρθε και αυτό με τη σειρά του αντιμέτωπο, με τον… φαντασμαγορικό εαυτό τους?

Η ουσία των σκεψεών μου είναι η εξής. Το πως βλέπει κανείς τα πράματα, παίζει τεράστιο, αλλά τεράστιο ρόλο. Η θεωρία μου περί φαντασμάτων και παράλληλων διαστάσεων, είναι ωραίο παραμύθι. Είναι όμως ένα παραμύθι το οποίο γεννήθηκε όταν αποφάσισα να δω τη περίπτωση να υπάρχουν φαντάσματα απο μια σκοπιά στην οποία εγώ *δεν* ήμουν το θύμα.

Τα στερεότυπα όσον αφορά τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις μας, είναι αμέτρητα. Όταν, όμως, κάποιος αποφασίσει να δράσει έξω από τα στερεότυπα αυτά, τότε πραγματικά, είναι λες και μεταφέρεται σε άλλη διάσταση…:)

ΜΠΟΥ!!!!(χα! σας κοψοχόλιασα…χιχι) Aποδείξτε τώρα πως κάθε άρτιος θετικός αριθμός μεγαλύτερος του 2 μπορεί να γραφεί ως άθροισμα δύο πρώτων αριθμών, μπας και καταφέρετε να αναπληρώσετε καμιά  νευρική σύνδεση από αυτές που κάψατε τόση ώρα….(και αν τα καταφέρετε γράψτε μου :P)

Read Full Post »

Πίκους της Πίξι νο1

Όποιος καλός άνθρωπος εδέησε να διαβάσει το «Ποιά είναι η Πίξιγουίξι», θα θυμάται πως κάτι, κάπου κει μέσα έλεγε για… καλλίγραμμες, γυμνόστηθες γκόμενες? Ούτε και γω θυμάμαι πολύ καλά.. αλλά κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Το  γεγονός παραμένει πως στη Πίξιγουίξι  αρέσει να ζωγραφίζει. Και αφού η Πίξιγουίξι έχει βλόγιο, τί πιο λογικό να ποστάρει τις καλλίγραμμες, γυμνόστηθες γκόμενες της δω πέρα  *χαμός από φωνές και χειροκροτήματα από το αντρικό θεάμων κοινό του βλογίου*. Πληροφοριακά, αυτό θα γίνεται υπό τον τίτλο «Πίκους της Πίξι».  Εντζόι μάι φρέντς.

(Οι εικόνες μεγαλώνουν όταν κλικάρετε πάνω τους, και μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο όταν κλικάρετε στις ήδη κλικαρισμένες)

– – –

.

Πίκου πρώτη για σήμερα, η ιδανική γυναίκα για τον Cubi.  Ψηλή, με θεόρατα πόδια (τί μου βρήκε μένα, ακόμα δεν έχω καταλάβει), ευμεγέθες στήθος, ολίγον χίπισσα, ολίγον μάγισσα, ολίγον καλλιτεχνική με μια δόση τσαχπινιάς και μυστηρίου, γυαλιά(-εννοείται), πολύ καλή μαγείρισσα και ασύλληπτη στα φίλτρα του έρωτα( αυτό δεν φαίνεται στη ζωγραφιά αλλά μπορείτε να το φανταστειτε). Καλλιτεχνηθείσα εντός του Λισσός, παρουσία Mordread και Cubi. Aν αναρωτιέστε, του Cubi του άρεσε αλλά δεν ενθουσιάστηκε… χουμφ!

Πίκου δεύτερη, L’acrobate. Η αλήθεια είναι πως εδώ προσπάθησα να  φτιάξω μια φιγούρα αρκετά χυμώδη, με καμπύλες αρκετά πλουσιότερες απ΄ότι θεωρείται σήμερα ιδανικό.  Όπως βλέπετε…απέτυχα και η κοπελιά πήρε τις καμπύλες της σε…ύψος. Και μη ρωτάτε πού είναι το άλλο χέρι. Πήγε στα πόδια…Housemastah,  η κοπελιά είναι αφιερωμένη σε σένα και στον έρωτα που έπαθες όταν την είδες! 😀  Α! Και όσοι μου είπατε πως αυτή δω πέρα μοιάζει με αδερφούλα της από πάνω.. δε βλέπετε τη μύτη σας μου φαίνεται.

Πίκου τρίτη,  εφτά χρόνια φαγούρα γιέέέέέέι!!! Όπως καταλαβαίνεται, τη μέρα πριν ζωγραφίσω αυτό εδώ το πράμα, είδαμε με το Δημήτρη το «Seven Years Itch»    με την απίστευτη και ανεπανάληπτη Marilyn Monroe. Παρόλο που αναγνωρίζω πως δεν ήταν και καμιά σπουδαία ηθοποιός, δε ξέρω, είχε ένα κάτι το οποίο δεν το είχε καμιά άλλη. Κάτι το ζαχαρένιο και απίστευτα τραβηχτικό, δε μπορώ να το περιγράψω. Πάντως στο Seven Years Itch, υπήρχαν δυο τρεις σκηνές που μέχρι και μένα – ως κοριτσάκι εννοω- μου είχε πέσει η γλώσσα στο πάτωμα και ήθελα να πηδήξω μέσα στην οθόνη! Ναι, είναι  από τις αγαπημένες μου, τί να κάνουμε 🙂 Βέβαια δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη παρακάτω ζωγραφιά, η οποία όπως καταλαβαίνετε εμπνεύστηκε από τη διάσημη σκηνή της Monroe με το άσπρο φόρεμα πάνω απ’ο τον εξαερισμό του μετρό, που αν εξαιρέσεις το βυζί και  -άντε- και τα μαλλιά, είναι μια αποτυχία. Η φάτσα μοιάζει με τη Μαστροκώστα ( τα χάπια μου!), και η φούστα..άστο καλύτερα, για να μην πιάσω να λέω για το πουκάμισο – ναι, είναι ένα πουκάμισο. Ένιγουέι..έτσι για να ξέρετε πως ούτε γω – φαντάσου!-  είμαι τέλεια…

Πίκου τέταρτη. Dream Soul Singer. Προχτές είχα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ονειρεύτηκα πως ήμουν με το Δημήτρη εδώ στο σπίτι στη Μυτιλήνη, όταν ξαφνικά αρχίσαμε να βρίσκουμε διάφορα περίεργα σημειωμετάκια από ξύλο, σε μωβ και πράσινο χρώμα, τα οποία στριφογύριζαν πάνω στο πάτωμα και περιείχαν γρίφους. Μάταια προσπαθούσαμε με το Δημήτρη να εντοπίσουμε τον μυστηριώδη αποστολέα. Ήταν λες και νοιώθαμε  πως τα σημειωματάκι δεν εμφανίζονταν ξαφνικά από το πουθενά, πως τα έφερνε ένας αποστολέας-φάντασμα. Ξαφνικά, το όνειρο μεταφέρεται σπίτι μου, στο σαλόνι μου (το οποίο μάλιστα αντί να έχει τους καναπέδες που έχει τώρα, είχε τους καναπέδες που είχαμε όταν ήμουν τεσσάρων!)- γίνονται αυτά στα όνειρα. Πάνω λοιπόν στον έναν καναπέ, υπήρχε ένα παλιό ραδιόφωνο, κάπως σαν τα πρώτα ραδιόφωνα που είχανε βγει, παρέα με ένα μεγάλο σημείωμα (πάλι μωβ και πράσινο, αλλά ακίνητο, μεγάλο και παραλληλόγραμμο αυτή τη φορά) το ποίο έλεγε κάτι σε στυλ » Σε ότι έγινε στο Mush…», όπου Μush βλέπε κάποιο κλαμπ ή μπαρ στη Ρόδο…και καταλαβαίνουμε πως όλοι οι μυστηριώδεις γρίφοι καθώς και το ραδιόφωνο(!) είναι από τη Βάσω.. (τα χάπια μου στο τετράγωνο). Βάζουμε το ραδιόφωνο να παίζει, και μπαίνει ένα τζαζ κομμάτι που το λέγανε «Imagine». Εμένα το μαλλί κάγκελο( στο όνειρο). Οπου εμφανίζεται και η Βάσω σε κάποια φάση, όντας μαυρομάλλα, σγουρομάλλα, αδύνατη σαν κλαράκι αλλά με τα ελέη και με το παραπάνω γενναιόδωρα, κοντούλα και …μαύρη. Next  thing I knew, είμαστε οι τρεις μας σε ένα αυτοκίνητο, η Βάσω να τραγουδάει το «Ιmagine» αγκαλιά με το Δημήτρη στο μπροστινό κάθισμα, και γω στο πίσω με δυο άλλους άσχετους να προσπαθώ να τους χωρίσω τραγουδώντας το «Cry me a River» ( το οποίο παρεμπιπτώντως  και θυμόμουνα τέλεια) και στο καπάκι, το κοντσέρτο σε Λα ελάσσονα (!!!!!!!!) του Schumann, του οποίο και πολεμούσα να θυμηθώ το τρίτο μέρος και δεν τα κατάφερνα ( να χαρώ τον ενάμιση χρόνο που το προετοίμαζα για δίπλωμα). Τελικά ξύπνησα με ένα wtf γραμένο στο κουτελό μου, και μια επιθυμία να ζωγραφίσω τη μαύρη οπτασία (άντε Cubi ποιός στη χάρη σου! ^^), που είχα ονειρευτεί…

.

Πίκου πέμπτη. Death Lady Grasshopper. Η ιστορία αυτής της ζωγραφιάς ( η οποία δεν είναι τελειωμένη ακόμα, αλλά με τρώει ο πισινός μου να τη ποστάρω ^^), είναι λιγάκι περίεργη. Είχαμε πάει χθες με το Δημήτρη για καφεδάιζερ στον «Κήπο», για διάβασμα και δουλίτσα εκείνος, για διάβασμα και ζωγραφάιζερ εγω, και μόλις είχα τελειώσει τη σοουλ μαυρούκα από πάνω και βαριόμουνα. Μου έρχεται λοιπόν η ιδέα να κάνω μια ζωγραφιά βασισμένη σε 5 τυχαίες λέξεις που θα μου πει ο Δημήτρης. Μου λέει λοιπόν,  «αγάπη», «κέρμα», «στίγμα», «μερίδα», «ακρίδα». Μπράβο. Συγχαριτήρια. Είσαι χαρούμενος με τις ασχετίλες που μου διάλεξες?(ναι, ήταν χαρούμενος).  Εγώ ήμουν λιγάκι χαμένη. Λέω, «ντάξει, κοπέλα θα ζωγραφίσω, οπότε ας φτιάξω μια φάτσα κει χάμω και βλέπουμε για τ’ άλλα». Φτιάνω λοιπόν τη φάτσα, και αντί για τη σεξοβόμβα που σχεδίαζα αρχικά (περίεργο), βλέπω ένα πρόσωπο άδειο, αποστεωμένο, με τεράστια μάτια, μαύρα γύρω-γύρω, κάπως γλυκό και μελαγχολικό, ένα αερικό με νεκρά άσπρα μαλλιά και ακρίδες μπλεγμένες μέσα τους, αντί για λουλούδια… Δεν ήθελε πολύ για να βρω τη συνέχεια, Μια μερίδα κρανίο, μερικά χυμένα κέρματα, κάποια στίγματα πάνω στο δέρμα και μαι καρδιά μετά, είχα μπορστά μου το Χάρο, η τη νύφη του Χάρου, ή τη Κυρά Ακρίδα (όπως τη βάφτισε ο Δημήτρης λόγω των τεράστιων αποστεωμένων άκρων της). Είχα καιρό να ζωγραφίσω με τόσο κέφι! Είχα ένα χαρακτήρα μπορστά μου, ένα χαρακτήρα με πολλαπλά στρώματα, μια ιστορία που ξεδιπλωνόνταν με κάθε γραμμή που έβαζα. Ωραίες οι σεξοβόμβες δε λέω, αλλά όπως και στη πραγματική ζωή, έτσι και στην ζωή πάνω στο χαρτί, βαρετές…

Da End…  φορ νάου…

.

ΝΝΝπ.

Πί.

Read Full Post »