..δηλαδή λίγο απ’όλα…
.
Μπιτ & πίς φέρστ: Αναρχία: αν δεν είναι αναρχηγία, τότε είναι μαρμελάδα φράουλα
Αναρχοφράουλα
Περί αναρχίας έχουμε ακούσει πολλά, καλά και κακά. Για τους αναρχικούς άλλα τόσα. Προσωπικά τους θεωρώ ρομαντικούς ιδεαλιστές που ονειρεύονται μια ουτοπία. Δεν είναι όμως καθόλου ασυνήθιστο άτομα να χαρακτηρίζουν τους αναρχικούς επικίνδυνους, χούλιγκαν, ταραχοποιούς, και απο κεί και πέρα τη χιλιογλυμένη και χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα «αντιεξουσιαστές» και «κουκουλοφόρους». Και με το δίκιο τους. Γιατί, με το συμπάθειο κι’όλας, τί στο καλό πάει να πει «αναρχία»?
Και εξηγούμαι. Η ιδέα του να είναι καθένας κύριος του εαυτού του, σεβόμενος παράλληλα την ελευθερία και τα δικαιώματα του άλλου, χωρίς κανέναν μπαμπούλα πάνω απ’το κεφάλι του να του λέει τί να κάνει και να του λέει «όχι, αυτό κακό» ή να του δίνει σφαλιάρες σαν κομπλεξικιά θειά, μου αρέσει. Μου αρέσει πάάάάάρα πολύ. Απ’όσο έχω καταλάβει λοιπόν, αυτή είναι η ουσία της αναρχίας. Η *λέξη* όμως «αναρχία», μπορεί να περάσει ένα τελείως διαφορέτικό και αλλιωμένο νόημα. Με λίγα λόγια, πιστεύω πως είναι μια λέξη που μπορεί να παρεξηγηθεί πανεύκολα.
Η λέξη από μόνη της σημαίνει την απουσία αρχής, με την αρχή να σημαίνει «εξουσία» ‘η «αρχηγία». Καλώς ή κακώς όμως, τη λέξη «αρχή», όλοι εμείς οι υπόλοιποι, της έχουμε συνδέσει με καλά πράματα. Την έχουμε συνδέσει με την τάξη που επικρατεί σε μια κοινωνία και την εχουμε επίσης, συνδέσει με την ηθική- λέμε «αυτός έχει αρχές» και εννούμε πως αυτός ο άνθρωπος είναι άξιος του σεβασμού μας γιατί εν τέλει δεν είναι Νεάτερνταλ. Έτσι λοιπόν, η λέξη «αναρχία» μπορεί να κουδουνήσει στα αυτια μας όχι ως «απουσία αρχηγίας» αλλά ως «απουσία τάξης» η’ «απουσία ηθικής». Βάλε για αλατοπίπερο και μια δυο εικόνες από τη τηλεόραση, δε θέλει πολύ για να παρεξηγήσει ο κόσμος την έννοια της αναρχίας και να αρχίσει να φοβάται τους αναρχικούς σαν τη χολέρα.
Εγώ δεν τους φοβάμαι, αντίθετα μπορώ να πω πως βρίσκω τα φαρδιά, χίπικα ρούχα τους και όλη αυτή τη μαλλούρα (άλλο στερεότυπο από κει), πολύ του γούστου μου. Όμως πιστεύω πως έχουν σοβαρό πρόβλημα marketing. Γιατί αναρχία κύριοι? Πείτε το α-ναρ-χη-γία! Ορίστε! Και αν μπορέσει κάποιος να μου βρει έναν, ο οποίος να παρεξηγήσει ποτέ το νοημα αυτής της λέξης, εμένα να με χέσετε. Απλά δεν μπορείς. Αναρχηγία σημαίνει απουσία αρχηγού ή εξουσίας, πάει και τελείωσε. Δε μπορεί να σημαίνει απουσία σάλτσας ντομάτα! Έτσι όπως τα έχουμε κάνει σήμερα, μόνο αυτό δεν έχουμε ακούσει περί αναρχίας. Όμως πού θα μας πάει, θα το ακούσουμε κι αυτό. Καλή μας όρεξη.
.
Μπίτ & πίς σέκοντ: Το κουρασάν του Ερμή
Και μιας και μιλάμε για όρεξη, έρχεται τις προάλλες ο Δημήτρης, από μάθημα που έδινε, με ένα κουρασάν στο χέρι- για μένα κέρασμα. Κουρασάν όμως όχι από τα συνηθισμένα, αν και ήταν και αυτό τυλιγμένο σε πλαστικό σακουλάκι. Γιατί το σακουλάκι, αντί να είναι στραφταλιστό και αλουμινένιο, φέροντας trademark ονομασία γνωστής βιομηχανίας κουρασανοειδών ειδών, ήταν διάφανο, με ένα άσπρο, τετράγωνο αυτοκολητάκι απάνω, το οποίο έλεγε » Κρουασάν κεράσι, χειροποίητο. Συστατικα: Αλεύρι, ζάχαρη, αυγά, βούτυρο, μαχλέπι» και από κάτω το όνομα της τοπικής μυτιλιναίικης αρτοποιήας. Μου είπε μετέπειτα ο Δημήτρης πως το είχε τσιμπήσει από έναν φούρνο στην Ερμού (όχι την Αθηναϊκή. Έχει και η Μυτιλήνη κεντρικό δρόμο Ερμού).
Ο πειρασμός ενός καλού μεσημεριανού (βλέπεις ήταν ήδη 2 η ώρα) νίκησε τον πειρασμό του κερασοφόρου κουρασάν το οποίο ξέμεινε πάνω στο τραπέζι μέχρι αργά το απόγευμα όπου και δοκιμάστηκε. Και τί δοκιμασία ήταν αυτή! Όνειρο! Από τα καλύτερα κουρασάν που έχω φάει στη ζωή μου. Μια πανδαισία! Μεταξύ 4 και 4μιση Yummers! (περισσότερα για το γευστικό rating system των yummers sto cubimension- βλέπε αγαπημένα μου blogs ). Και ολ’αυτά, μόνο με αλευράκι, αυγουλάκια, μαρμελαδίτσα, βουτυράκι και μαχλέπι για το άρωμα! Μόνο! Πράμα που με έκανε να διερωτηθώ, γιατί οι βιομηχανίες βάζουν τόνους αηδίας στα κρουασάν τους, αντί να χρησιμοποιήσουν πέντε απλά υλικά, και μάλιστα τα εν λόγω κρουασαν να έχουν γεύση κρουασαν μόνο και μόνο γιατί η συσκευασία το γράφει πάνω και μας πείθει γι’αυτό? Πραγματικά, τα κουρασάν του εμπορίου είναι μία αηδία. Η σοκολάτα τους είναι ένα αίσχος, οι μαρμελάδες τους σαν εξωγήινο διάφανο προωθητικό πυραύλων, όσο για το φύλο..έχει γεύση..λίπους σε χαρτοειδή μορφή. Και όμως τα συστατικά τους φτάνουν για να γεμίσουν πέντε σειρές με ψιλά-ψιλά γράμματα. Γιατί?
Και διερωτώμαι, είναι πια τόσο πολύ πιο ακριβά τα απλά αγνά υλικά? Το βουτυράκι και η ζαχαρίτσα πιο ακριβα από τους τόνους υδρογονομένων λιπαρώ και συντηριτικών και προσθετικών ωστέ να πάρει αυτή η μάζα γεύση κρουασάν ? Και ακόμα και αν ήταν λίγο πιο ακριβά, με τέτοια γεύση σίγουρα θα πουλούσαν τα διπλάσια! Και από τιμή, το αγνό κουρασανάκι, ήταν απίστευτα φτηνότερο από οτιδήποτε θα μπορούσατε να αγοράσετε στο περίπτερο. Μόλις 1 και 3ο για 33ο γραμμάρια, ενώ για το πλαστικό πληρώνεις γύρω στα 80 λεπτά τα 85 γραμμάρια!!!! Πώς γίνεται αυτό? Να πληρώνεις τα σκουπίδια χρυσάφι και το καλό πράμα να κοστίζει το ένα τρίτο απ’το σκουπίδι???
Κάτι μου διαφεύγει εδώ πέρα. Κάπου το χάνω και δεν το βρίσκω. Ίσως ένα ακόμα κουρασανάκι κεράσι να με βοηθήσει να το βρω!^^ ( ή φράουλα, ή σοκολατίτσα ή ζαχαρομένο καρύδι…μιαμ…)
.
Μπίτ & Πίς Θέρντ: Οsmos και Matt Jarvis
Δεν το πιστεύω πως γράφω σε δεύτερο ποστίο για ένα game. Και μάλιστα στο καπάκι μετά το Geometry Wars! Κι όμως. Η μοίρα έτσι το θέλησε να πέσει στη αντίληψή μου ένα παιχνιδάκι λίγες μέρες μετά, το οποίο πραγματικά δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο. Πολύ απλά γιατί το «Osmos» είναι ένα game απίστευτα, μα απίστευτα, μα απίστευτα όμορφο! Όμορφο με την έννοια της ομορφιάς, εικαστικής και ακουστικής και… zen! Με δυο λόγια, αυτό το παιχνίδι είναι αισθητικά τόσο άρτιο, που είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπίσεις ως εικαστική, καλλιτεχνική απόπειρα παρά σαν game!
Το Osmos εκτιλύσσεται στον μικρόκοσμο. Ο μικροοργανισμός που ελέγχει ο gamer πρέπει να επιβιώσει από διάφορες πίστες και διάφορους περίεργους μικροοργανισμούς με ξεχωριστά χαρακτηριστικά ο καθένας. Αυτό το πετυχαίνει, «τρώγοντας» άλλους μικρότερους από αυτόν μικροοργανισμούς που βρίσκονται τριγύρω του, αυξάνοντας σε μέγεθος. Όταν γίνει ο μεγαλύτερος, δικαιολογώντας το «become the biggest», φράση που εμφανίζεται στην αρχή κάθε πίστας, και καταφέρει να «φάει», σε ορισμένες από αυτές, κάποιους ιδιαίτερους μικροοργανισμούς, τότε η πίστα τελειώνει.
Η ατμόσφαιρα του Osmos είναι απλά…zen. Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη που να την περιγράφει καλύτερα. Το περιβάλλον είναι σκουρόχρωμο και σκοτεινό, οι μικροοργανισμοί κινούνται στο χώρο αργά, σαν μεγάλες σαπουνόφουσκες λάμποντας με ένα απαλό παλλόμενο φως και όλο αυτό το γαλήνιο σκηνικό πλαισιώνει μια από τις πιο απίστευτες ambient μουσικές συλλογές που έχω ακούσει! Όσο τσίτα και να είναι κάποιος, μια ωρίτσα στο Osmos είναι αρκετή για να τον κάνει Ράσταμαν! Όσο για την αισθητική του Οsmos… πραγματικά δεν έχω λόγια. Οι μικροοργανισμοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αστέρια, με το μικροοργανισμό που ελέγχει ο gamer να μοιάζει με διασταύρωση γαλάζιου υπεργίγαντα και διαμαντιού, με μια καρδιά από που θυμίζει πεταλούδα που ανοιγοκλείνει αργά τα φτερά της, πλαισιωμένη από γαλάζιες, φωτεινές υφές που μια χάνονται, μια ξαναλάμπουν για να χαθούν πάλι ξανά. Οι μεγαλύτεροι σε μέγεθος μικροοργανισμοί, έχουν ένα φλογερό κόκκινο χρώμα με το κέντρο τους μου φέρνει στο μυαλό φρούτα του πάθους. Τέλος, οι οργανισμοί αντι-ύλης, έχουν ένα βαθύ μαύρο- πράσινο διάφανο χρώμα, σα βαθύ, σκοτεινό νερό, και περιβάλλονται από μια σκούρα γαλάζια αύρα (μετά τον γαλάζιο μικροοργανισμό είναι οι αγαπημένοι μου ^^).
Το ξέρω, δεν είμαι τόσο καλή στις περιγραφές, ειδικά σε κάτι το οποίο όταν το πρωτοείδα με άφησε άφωνη.Όμως έπρεπε να προσπαθήσω! Αλλά επειδή ξέρω πως απέτυχα παταγωδώς, παρτε λινκ για να δείτε από μόνοι σας…- η εικόνα είναι λιγάκι θολή βέβαια και δεν έχω ιδέα γιατί ο μικροοργανισμός εμφανίζεται κίτρινος στο κέντρο του Όπως είπα, είναι όλος γαλάζιος…
Όσο για τη μουσική, η αλήθεια είναι πως η ambient music ποτέ δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον μέχρι τώρα. Σα βλαμμένο έκανα όταν τελικά κατάφερα να βρω και να κατεβάσω το μοναδικό άλμπουμ που έχει βγάλει ενας από τους μουσικούς συντελεστές του Osmos εν ονόματι Matt Jarvis γνωστός επίσης ως Gas ή Gas/High Skies (ποτέ μου δεν κατάλαβα ποιό ακριβώς είναι το alias του), το Gas 0095, το οποίο αποδέιχθηκε γααααααμάάάάάάάτο, πολύ ευχάριστο και χαλαρωτικό στο άκουσμα, και καθόλου βαρετό! Με το Δημήτρη φάγαμε κόλλημα με δύο από τα κομμάτια, το «Microscopic» kai to «Discovery» τα οποία ακούγονται και τα δύο στο Osmos. Mπορείτε να ακούσετε το Microscopic στο παρακάτω link. (Ή θα σας βγάλει σελίδα όπου θα μπορείτε να το ακούσετε, είτε θα σας βγάλει παράθυρο κατεβάσματος όπου στη προκειμένη περίπτωση κατεβάστε το!)
http://microscopics.co.uk/music/gas-microscopic.mp3
Τελικά, παιχνίδια σαν και το Osmos, το Braid (παιχνίδι με ιμπρεσιονιστικά γραφικά και απίστευτη μουσική), το «Little Big Planet»(παιχνίδι με απίστευτη pachwork αισθητική), ή τόσα άλλα games που ξεχωρίζουν για την αισθητική, τη μουσική και φυσικά τη πλοκή και την ατμόσφαιρά τους, με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για μια άλλη μορφή τέχνης, μια 10η τέχνη, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τη πρωτοφανή διαδραστικότητα μεταξύ θεατή/ακροατή gamer και του έργου τέχνης/game. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που μάλλον αξίζει το δικό του χώρο σε ένα ποστίο ειδικά αφιερωμένο σε αυτό…
.
Κομμάτια γίνατε πάλι. Άι φάτε κάνα κουρασανάκι να ισιώσει η εγκεφάλα σας..άιντε…
Big Mishtakey? 