Μια αλφαβήτα για τον Αύγουστο..

Aστέρια: Το φως τους είναι το μόνο παρελθόν που αρέσει σε όλους, πάντα, να το κοιτάνε..

Βαμπιράκια: True Blood και ξερό ψωμί. Βασικά.. Eric και ξερό ψωμί *καρδούλες*(και ναι, ίσως ο Eric να μοιάζει λιγάκι με τον μπάρετ αλλά δυστυχώς ο μπάρετ δεν μοιάζει καθόλου με τον Eric)

Γνώση: Είναι πραγματικά ασύλληπτο σε τί σημεία μηδενικών-φαινομενικά- πιθανοτήτων μπορεί κανείς να την ανακαλύψει..

Δυστυχία: Χάθηκαν δύο κύματα δυστυχίας διάρκειας μιας ώρας το καθένα χθες και προχθές τα ξημερώματα. Όποιος τα έχασε ή έχει να αναφέρει παρόμοιο περιστατικό παρακαλείται να επικοινωνήσει με τη συγγραφέα ή με τη κολλητή της (δε πάμε καλά…. δε πάμε καθόλου καλά…) ..

Ενοχές: On the rocks δεν υπάρχει πιο άχρηστο συναίσθημα..

Zέστη: Ασχολίαστο. Δεν ξέρω καν πως ζω ακόμα..και νομίζω πως δεν είμαι η μόνη που έχει αυτή την απορία.

Ήλιος: Δεν ξέρω αν ήταν ανατολή ή δύση.. Και ξέρω ότι δεν σε χάνω.. ακόμα κι αν έπρεπε να φύγεις.. Ξέρω πως αυτή η νύχτα δεν έχει χρόνο.. όμως έχει αστέρια.. και δεν τα είχα δει για πολύ πολύ καιρό.. Μου λείπεις.. να ένα αστέρι που δεν περίμενα να υπάρχει πια..

Θέατρο: Ο κόσμος είναι γεμάτος ηθοποιούς.. Το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτούς που βαρέθηκαν να παίζουν ρόλους..

Ισορροπία: Είμαι τέρας της φύσης… δεν έχω αδράνεια… απλά..

Κέρκυρα: Δε βλέπω την ώρα να  επιστρέψω. Οι γονείς μου μου έχουν σπάσει τα @@, βόλτα στο τσιμέντο απλά δεν παίζει, στην Αθήνα βαράω off.. θέλω θάλασσα, θέλω γρασίδια, θέλω Σκυλίνο από το libro και άραγμα στις άβολες καρέκλεςτου Μικρού να παίζω ρώσικη ρουλέτα με τους σωβάδες πάνω απ’το κεφάλι μου για να νοιώσω.. Και θέλω φρούριο, θέλω το κάθε μαλάκα καθηγητή να μου σπάει τα νεύρα, θέλω Λογιάδη να με εμπνέει και Μουζάλα να μου κόβει το αίμα και ναι.. θέλω να κυνηγάω εκείνη τη μισή ώρα στο άθλιο πιανάκι στο υπόγειο μέσα στη φασαρία από τρομπόνια και φλάουτα και εκπαιδευόμενες σοπράνο να μου παιδεύουν τ’αυτιά.. για να νοιώσω μουσικός.. εκείνη τη μισή ωρίτσα σ’αυτό το άθλιο πιανάκι.. που μπροστά της..η άνετη μελέτη που κάνω στο καλό μου πιάνο.. 10 μέτρα από τη καρέκλα που κάθομαι τώρα και γράφω… δεν πιάνει μια..

Λόγια: Χωρίς αυτά η επικοινωνία χάνει ένα 80% της ικανότητας της. Όμως τα λόγια από μόνα τους, χρειάζονται και ένα ακόμα 80%..»κάτι άλλο» ως συμπλήρωμα ούτως ώστε να υπάρξει ικανότητα επικοινωνίας… παράδοξο?

Μουσική: Το πιάνο μου έχει γλυτώσει ήδη τρείς φορές στο τσακ εμμετό από σπουδή Λίστ, οι καρποί μου κόψιμο άλλες τρεις- τέσσερεις από λειτουργίες Guilliaume de Machaut και Orlando di Lassus, οι φωνητικές μου χορδές δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υφίστανται λόγω  Μetallica, τα χέρια μου τη παλεύουν ακόμα από τενοντίτιδα αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα αν συνεχίσω να κάνω overdose Gerswin, το επόμενο ποστίο θα κράζει όλους τους μουσικούς κάθε είδους.. και.. τί αλλο έμεινε?  Α ναι. Fuck jazz too.

Νόμος του Μέρφι: Όταν σε βάζουν να περπατάς για μιάμιση ώρα μέσα στις λάσπες κάτω απο καταρρακτώδη βροχή, να περάσεις 3 φορές ένα ποτάμι, να περιμένεις δυόμιση ώρες μέσα στο κρύο ένα τραίνο που δεν θα έρθει ποτέ γιατί το βουνό γκρεμίστηκε, πάντα κάτω από την εν λόγω καταρρακτώδη βροχή για να καταλήξεις τελικά όρθιος για άλλα τρία τέταρτα μέσα σε ένα λεωφορείο χωρίς αρκετές θέσεις το οποίο το περίμενες άλλο ένα μισάωρο… για να χάσεις την επόμενη μέρα ένα άλλο λεωφορείο και να σκάσεις λεφτά που δεν έχεις σε τραίνο που θα σε πάει σε μια πόλη πολύ αργά για να βρεις το γκρουπ σου, το οποίο και τελικά δεν θα δεις ποτέ διότι η μοίρα θα σε οδηγήσει στη λάθος από τις δύο συνολικά στάσεις που υπάρχουν κάνοντας σε να χάσεις ξανά το λεωφορείο για 3 λεπτά και να ξανασκάσεις λεφτά που δεν έχεις σε ένα άλλο τραίνο το οποίο φεύγει σε 6 ώρες διότι μόλις έχασες αυτό που έφυγε πριν από 5 λεπτά… μιλάμε για τρελό manifestation!!!!

Ξερά μάτια: Αυτά παθαίνει κανείς για να κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά..

Όνειρα: Παράγινε το κακό. Μπορείτε να με αφήσετε λιγάκι σε ησυχία? Fuckin’ control freaks…

Παλιά μουσική: Ναι, είναι γαμάτη. Nαι είναι η πιο τέλεια. Aλλά δε παύει να είναι κατάθληψη σε cd!

Rah: rah ra ra ra ra, Roma roma maa 😛 Άντε να δούμε αν θα μας κυνηγάει και φέτος

Σελήνη:  Σ’ευχαριστώ που δεν αφήνεις τον ουρανό μου σκοτεινό. Σ’αγαπάω :-).. Δεν στο έχω πει ποτέ, αλλά το ξέρεις. Και θα στο πω κι από κοντά..

Τσέλο: Ηλεκτρικό. Θέλω. ΤΩΡΑ.

Ύποσυνείδητο: Με γείωσε, με απογείωσε, με τρόμαξε, με ξάφνιασε, με καθησύχασε και με τάραξε όσο δεν μπορούσα να φανταστώ.. δεν υπάρχει ήσυχη συνείδητότητα όταν αυτή βρίσκεται σε επαφή με το υποσυνείδητο.. καμιά φορά γυρνάς τα μάτια αλλού χωρίς να το καταλάβεις.. και όταν το καταλάβεις.. τότε φρικάρεις… πολύ.

Φουλ: Τα πάντα όλα. Στο μάτι του κυκλώνα όλα είναι ήρεμα.. Όμως το μάτι τελείωσε και πάμε για μύτη.. και ο συγκεκριμένος έχω την εντύπωση πως έχει κρεατάκια..

Χρόνος: The Highway to truth..

Ψυχολόγοι: Έχω δύο. Τη Κορδέλα  νο.1 και τη Κορδέλα νο.2… συνέχεια μπερδεύονται..

Ωραίο: Ιt is indeed in the eye of the beholder..

Υ.Γ.-  V: for Vendetta. Δεν μπορώ να δω ούτε μισό λεπτό αυτής της ταινίας χωρίς να καταλήξω να τη βλέπω ολόκληρη.. για πολλούς πολλούς λόγους..

Read Full Post »

Μπιτς αντ Πίσες Νάμπερ Θρί: Ιουλίου τω ανάγνωσμα(παραλλήρημα)

Μερικοί κρύβουν εκπλήξεις.. επίτηδες. Μερικοί κρύβουν μια απίστευτη φωνή.. αθελά τους. Μερικοί προσπαθούν, ίσως, πιθανώς, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι, να κρύψουν τον έρωτά τους.. και αποτυγχάνουν παταγωδώς σκοντάφτοντας  μεταξύ εκείνου του μοχθηρού τριημιτονίου και κείνου κει του ψιλοσύνθετου μέτρου. Κάποιοι άλλοι απλά κρύβουν το γαμάτο εαυτό τους.. και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί. Μερικοί όμως (ξανα)μπαίνουν σε στελθ γιατί κάποια στιγμή θα γίνουν οι κυρίαρχοι της ανθρωπότητας. Κάποιοι άλλοι κρύβουν τη Storm για μάνα, κάνοντάς μας να φοβόμαστε πως πίτα στη πίτα κάποια στιγμή η γυναίκα θα απηυδίσει, δεν θα αντέξει άλλο να κρύβει τις υπερδυνάμεις της .. ε και τότε θα λιώσουν οι Πόλοι, θα αναστραφεί το μαγνητικό πεδίο της Γής, θα αποκοπεί η Ευρώπη από την Ασία και άλλα τέτοια ωραία.. Κάποιοι άλλοι κρύβουν μέσα τους τον DonJuan, όμως έχουν μακριά μαλλιά και σώμα γυναίκας.. και μεις ευχόμαστε να εμφανιστεί ο αληθινός να σώσει τη μέρα! Και κάποιοι άλλοι κρύβουν μέσα τους τον Μαλακομαγνήτη. Τους ευχόμαστε περαστικά:D

Το να πλένεις τα δόντια σου στη φύση κάτω από το νυχτερινό ουρανό ψάχνοντας αστερισμούς και αναρωτώμενος ποιός σκατά να είναι αυτός ο αστερισμός που έχει τρία ζέυγη διπλών αστεριών και πως είναι δυνατόν να μην τον είχες προσέξει ποτέ.. είναι ΠΑΑΑΑΑΡΑ πολύ περίεργο. Γενικότερα, όπως φαίνεται, στον πολιτισμένο κόσμο, οδοντόβουρτσα και οδοντόκρεμα δεν νοούνται ξέχωρα από νιπτήρα μπροστά, λεκάνη πίσω και μπανιέρα δίπλα. Ετσι καταλήγεις να στήνεσαι υποσυνείδητα, εντελώς ηλιθιωδώς μπροστά από μια συστάδα ψηλά χόρτα αντί για νιπτήρα, με τη πλάτη γυρισμένη στα φώτα μπας και παραμυθιάσεις τον εαυτό σου πως έκλεισες μια αόρατη πόρτα και έτσι δεν σε βλέπει κανείς, έχοντας τη σκηνή στο πλάι και ψιλοκοντά, να παριστάνει τα πλακάκια..

Στη μέταλ δεν νοείται φυσιολογική κατάληξη λέξης. Απλά. Δεν μπορώ να εμβαθύνω αρκετά. Ακούστε ένα οποιοδήποτε μέταλ τραγούδι και δείτε πως όλες οι καταλήξεις είτε κόβονται είτε οι λέξεις εμπλουτίζονται με μία ακόμα συλλαβή η οποία μοιάζει με εκπνοή-γρύλισμα που τραβάει τον ουρανίσκο και τον φάρυγγα προς τα πίσω και κάτω, και τεντώνει το κάτω χείλος στη κάτω γνάθο σε μία κάπως άγρια έκφραση που αφήνει όλα τα κάτω δόντια εκτεθημένα.. ή κάτι τέτοιο. Ειλικρινά δεν είμαι τόσο καλή με τις λέξεις ώστε να περιγράψω ακριβώς και να δώσω μια ακέραια αίσθηση των μέταλ καταλήξεων. Για να δώσω μια μικρή ιδέα,το καλωσόρισμα (ως και το καλοσώρισμα ρε φίλε, ως και το καλοσώρισμα!!! Έχουν ξεφύγει οι τύποι!) του τραγόυδιστή των Firewind ήταν «KALISPERAΑΑΑ!!! TI KANETEEEEEYAH???» Εεε… καλααααάyah?

Πάντως είναι ωραίο, όταν από κείνο το βυθό που σε βύθισε εκείνος ο μαλακαΑαΑαΑάς, από κείνο το βυθό που εσύ υψώνεις παρακλητικά το χέρι, κάποιος να σε τραβήξει πάνω γιατί πνίγεσαι!, όταν έχεις χάσει πια κάθε ελπίδα,  να σε τραβάει πάνω μια ψωνάρα πιλότος-πιανίστρια που ληστεύει τράπεζες και έχει χαμόγελο που γονατίζει ολόκληρη την Υφήλιο, κάτι μεταξύ Bonnie Parker, James Bond και  Gildroy Lockhart… με ένα πολύχρωμο μονοπλάνο.. Κάι είναι ωραίο να βλέπεις τον εαυτό σου να γράφει όμορφα πράματα όντας σχεδόν κομματια, στη πορεία να γίνεται εντελώς κομμάτια, τα κομμάτια να πηγαίνουν όπως όπως για ύπνο, και την επόμενη μέρα επανασυνδεδεμένα πια, με την ανάμνηση της διάλυσης αχνή σαν κακό όνειρο να κοιτάνε τα γραμμένα τους, να κουνάνε πάνω κάτω το κεφάλι και να λένε με ένα χαμόγελο απίστευτης ικανοποίησης χρησιμοποιώντας τη φωνή του εαυτού σου: «Τί έγραψα πάλι η πουτάνα!»

Kαι όταν από τα πολλά γρυλίσματα και γρέζια έχεις καταλήξει να είσαι ο γελόγυρος της γειτονιάς, ψάχνοντας μανιασμένα μια ταμπακιέρα σε σακούλα και κείνο το πράσινο τσέμπαλο, ενώ αυτό που σου χρειάζεται στη πραγματικότητα είναι κείνος ο μπλε πιτόγυρος που ξέχασε σπίτι της η ηλίθια φίλη σου, καταλαβαίνεις πως και ο εγκέφαλός σου και οι αντοχές σου έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο παράνοιας που απλά πρέπει να σε πιάσει ακράτητη χαζομάρα μόνο και μόνο για να μη σε πιάσει ακράτητη αυτοκτονία.. από κείνες τις μόνιμες.. α ρε Δάφνη! 🙂

Read Full Post »

Ακυρο Ποστίο Νάμπερ Φορ: Αυτοσχεδιασμοί και Όργανα FTW!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτό το ποστίο με τρώει ο πισινός μου να κάτσω να το γράψω εδώ και καμιά βδομάδα, και – επιτέλους- είμαι στην εξαιρετικά ευφορική και ενθουσιώδη θέση να το γράψω παρουσιάζοντας εδώ δύο μοναδικά ηχιτικά αρχειάκια, το ένα με όλη τη καμένη μουσική και μη παρέα να αυτοσχεδιάζει όντας ντίρλα, εν μέσω πιοτού, ναργιλέδων και τσιγάρων και το άλλο με τη πάρτη μου να φυσάει(και να ξεφυσάει αλλά αυτό δεν το λέμε), να σκίζει, να ζωγραφίζει και να απογειώνεται στο εκκλησιαστικό όργανο!

– – – – – – –

 Βράδυ Τρίτης στην εστία, στο δωμάτιο του Γιώργου. Η φάση αρχίζει με δυο ξέμπαρκες κιθάρες(Γιώργος, Γρηγόρης), ένα φλάουτο(Μάνθος) και μια φλογέρα(moi) να σέρνονται μέχρι που ο Νικόλας προτείνει να παίξουμε πανηγύρια γεγονός το οποίο οδηγεί σε μία εξίσου χλαπατσοειδή φάση ακαθόριστης ταυτότητας(ο Αγγελος φτάνει στο σημείο να ρωτήσει τί γίνεται… εννοώ, come on!τζαμάρουμε, τί θα μπορούσε να γίνεται? :Ρ), ανατολίζουσας αλλά όχι ακριβώς με το βιολί(Νικόλας) να ακούγεται τόσο μεθυσμένο όσο ήμασταν όλοι μας, μέχρι τη στιγμή που το σάζι(Πάλι Νικόλας- α ρε Νικόλα!:)) αρχίζει να παίζει και η σούπα αρχίζει να δένει μέχρι το αποκορύφωμα της απίστευτης λες και προσχεδιασμένης εισόδου του Kahon(Άγγελος) στη πιο κατάλληλη στιγμή οπου το όλο θέμα απογειώνεται κάνοντας μέχρι και τα δικά μου φλάτερς να ακούγονται καλά! 

Μακάρι να είχα αρχειάκι και από το επόμενο τζαμάρισμα  στο δωμάτιο του Μάνθου όταν 8-9 άτομα του κάναμε κατάληψη με όργανα, μετασχηματιστές κτλ, επειδή διέθετε εκτός άλλων, κλαβινόβα(yay!), ναργιλέ και φαγί!^^

Ντου δε τραμπλ αντ λισεν του ιτ. Ιτς φαν!… ορ νοτ? Βασικά.. μάλλον άθλιο είναι αλλά μου φαίνεται εμένα τόσο γαμάτο γιατί ήμουν εκεί ^^

http://uploading.com/files/94m6776m/AFTOSXEDIASMOS

– – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Και το δεύτερο αρχειάκι, η αφεντιά μου στο εκκλησιαστικό να παίζει(μαζί με ένα τρομπόνι από τη διπλανή αίθουσα και πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν). Το μπρδμπρλμπρμπλ που ακούγεται στην αρχή είμαι εγώ που δοκιμάζω την ενταση στο ηχογραφιστήρι και όχι το εκκλησιαστικό. Εκκλησιαστικό εστί παίξιμο με χέρια και με πόδια, και λέγοντας παίξιμο με πόδια εννοώ κανονικές νότες… βασικά ότι μπάσο ακούγεται από τα έγκατα της γης έχει προκύψει από τα ποδάρια μου¨:) (ναι, μαζί με αυτή τη φανταστική κλίμακα στη φούγκα- αιμ σόου πράουντ!!!).

Μπαχ φυσικά και εξ’υπακούεται, πρελούδιο και φούγκα, και δύο κοράλ (το τελευταίο κοράλ το παίζω σε τρία φόρτε παρόλο που του ταιριάζει πολύ περισσότερο το πιανίσιμο γιατί στο πιανίσιμο το τρομπόνι από δίπλα ακουγόταν στη διπλάσια ένταση από μένα και μου έσπασε τα νεύρα…. όχι που θα κάνουμε διαγωνισμό ντεσιμπελ.. ) Εντζόι βαμπιρίλα!!! 😀

http://uploading.com/files/5m857e8c/Alex%2B-%2BOrgan%2B-%2BBach%2B-%2BPreludio%252C%2BFugue%252C%2BChoral%252C%2BChoral.mp3/

Read Full Post »