Ερωτεύτηκα. Όχι σιγά μην ήταν άνθρωπος. Κομματόνι ήταν. Και όπως κάθε φορά που ερωτεύομαι, έτσι και αυτή είπα να γράψω για το αντικείμνο του έρωτα μου. Χωρίς καμία μα καμία δεύτερη σκέψη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό βεβαίως βεβαίως, μιας και ο συνθέτης του εν λόγω κομματονίου έχει πεθάνει εδώ και καμιά διακοσαριά χρόνια, και το ίδιο το κομματόνι δεν έχει απ’ότι ξέρω ίντερνετ ώστε να διαβάσει το αμάλγαμα της ντροπής μου δω πέρα..
Αδελφή ψυχή λοιπόν. Παραλλασόμενο επί βεζουβείου ζοφερόυ θέματος, σαν και την υποφαινόμενη οργανοπαίχτρια αρχές σωτηρείου έτους 2011. Έρωτας με τη πρώτη ακρόαση. Ούτε στα άστρα να ήταν γραμμένο, για τέτοια χημεία μιλάμε! Σάουντρακ της μίζερης σκιάς ενός παρελθόντος εαυτού μου τούτος ο χορός των πεθαμένων. Και έχω πολλά κομμάτια μου που πέθαναν τελευταία. Ε, ας τα send them on their way with a bang! που λένε και across the Atlantic. Μίλησε κανείς για κυνισμό? Να σκάσει αλλίως θα τον δαγκάσω(χε!)
Όπως με όλους τους κεραυνοβόλους έρωτες όταν γεννιούνται, έτσι και αυτός γεννήθηκε χεράκι χεράκι με την αμφιβολία. Καιρό είχε να με ψαρώσει κομματόνι έτσι. Από πολύ πριν το δίπλωμα, όταν ακόμα υπήρχαν κομματόνια out of my grasp-literally-. Tούτο δω με κοψοχόλιασε άγρια. Ούτε ο Mατζέπας με πείρα τρομοκρατίας γενεών επί γενεών οργανοπαιχτών δεν μου έκοψε το αίμα έτσι. Το Ματζέπα απ’τη χαίτη τονε βούτηξα (η νεκροψία θα δείξει αν έκανα καλά- το ότι δε με τρομοκράτησε μπορεί απλά να σημαίνει πως είμαι ηλίθια-πολύ πιθανό), το Totentanzάκι ούτε φου δε μου πέρασε απ’το μυαλό να του κάνω. Με άφησε με το στόμα κρεμάμενο εν ολίγοις. Πόσο έξω απ’τα κυβικά μου παίζει να είναι- σκεφτόμουνα. Πόσο τέλειο, θεικό, πανέμορφο και πόσο απίστευτα δύσκολο για μένα τη ταπεινή οργανοπαίχτρια με τα μικρά χεράκια? Θα το λατρέψω από μακριά εις τους αιώνες των αιώνων. Άν είχε μαλλιά δεν θα αποτολμούσα, δεν θα διανοόμουν ούτε καν ένα χάδι(sic)..
Aυτές είναι οι υψηλές και ενάρετες σκέψεις ενός ιππότη. Ένα self-facepalm αργότερα ήταν αρκετό ώστε να θυμηθώ πως εγώ δεν είμαι ιππότης και έτσι ως κάφρος με βούλα πήγα την επόμενη εκτύπωσα τις παρτιτούρες και το άρχισα. Διότι αγαπητοί, ιππότες δεν υπάρχουν πια. Τους πάτησε το τραίνο. Τους κάφρους και τις κότες δεν ήξερε να τους πατήσει! Όχι, έπρεπε να τους αφήσει να περιδιαβαίνουν ελεύθερα τούτο τον άμοιρo πλανήτη προς μεγάλη μας απογοήτευση και τραγωδία. Κατά τη ταπεινή μου άποψη λοιπόν, better gkourouni than kota. Τουλάχιστον οι γκουρούνιδες δεν κλάνουν ντομάτες μπρος στη σκιά τους. Ένας Αλλάχ ξέρει πόσοι φόνοι και αυτοκτονίες κομματιών μου προκάλεσαν τα άτιμα τα κοτόπουλα… Tέλος πάντων.
Με το που το’πιασα λοιπόν το λατρευτό μου κομματόνι είδα πως ήταν …playable. Δύσκολο βέβαια, στύλος είς το ορθόν ένα πράμα, αλλά οκ, παλεύταμπλ. Ούτως ή άλλως το μουσικό μας ορθόν έχει συνηθίσει στη διείσδηση εύηχων στύλων τερατώδους τεχνικής(δόση γκραφικίλας προς απόδειξη καφρίλας). Το περίεργο με αυτά τα κομματόνια τα ρομαντικά, είναι πως διαφορετικά στα φέρνουν στην αρχή και αλλιώτκα στα σερβίρουν στο τέλος. Προς χάρην κατανόησης, άλλο πράμα ακούς όταν αρχίζεις να το μελετάς και άλλο πράμα ακούγεται στο τέλος κομπλέ με τα ερμηνευτικά και το τέμπο. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι, πως στο εν λόγω κομματόνι ο εδώ και διακόσα χρόνια νεκρός συνθέτης δούλεψε με μάζες ήχου. Με δυο λόγια, όντως δεν έχει σημασία η κάθε νότα per ce αλλά το μπλοκ μέσα στο οποίο ανήκει. Δεν έχει σημασία να ακουστεί η κάθε νότα μιας σκάλας ή ενός glissando αλλά η σκάλα ή το glissando ως ηχητική αίσθηση. Σημειωτέον ότι στα δύο τελευταία λεπτά του κομματονίου γίνεται της πουτάνας από βαβούρα αλλά αυτό ακριβώς χρειάζεται! Αυτό ακριβώς δουλεύει, εκεί που η καθαρότητα θα έκανε κάποιο να ξυνίσει τη μούρη του από τη μυρωδιά του μπεταντίν.
Να δω λοιπόν πόσους αιώνες θα πάρει για να κάνω το κομματόνι τούτο να με ερωτεύτεί παράφορα. Προς το παρόν αρκούμαι να συμπληρώνω τα παραπληγικά, γεμάτα λάθη σε τέμπο που αλλάζει με κάθε νότα(συνήθως προς το χειρότερο) μέρη που μελετάω με τη φαντασία μου και να ονειρεύομαι πως παίζω στο Κάρνεγκι Χωλ(Σημειωτέον, δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης από την actual sci-fi τηλεμεταφορά μου σε ένα τιγκαρισμένο Κάρνεγκι Χωλ εν ώρα μελέτης καινούριου κομματιού- αλλά άλλο πράμα η φαντασί-α/ωση από τη πραγματ-ικότητα/ωση).
Πριν παραθέσω το κομματόνι itself θέλω να σημειώσω δυο τρία πραματάκια. Πρώτον, όχι δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας. Ούτε γω ούτε τα χέρια μου. Αλλά και πάλι η νεκροψία θα δείξει, Δεύτερον, ναι η βαβούρα καιτ α glissandi γαμάνε αγρίως άγρια αλλά αυτά που πραγματικά με πεθαίνουν είναι τα αργά σημεία. Τρίτον, η τύπισσα που παίζει είναι θε-α, και μοιάζει όπως θα ήταν η καθηγήτρια που μας κάνει πρίμα βίστα στη σχολή, 10 χρόναι πιο νέα και αρκετά κιλά πιο αδύνατη(η οποία επίσης είναι θεά). Enjoy!
Franz Liszt- Totentanz (Valentina Lisitsa)
Big Mishtakey? 