Βράδυ Τετάρτης, η ώρα της αμπελοφιλοσοφίας. Πονεμένη γαρ από μοχθηρό πονόδοντο , λαμβάνουσα αντιβίωση η οποία μου στέρησε ως και την απόλαυση να γιορτάσω το θρίαμβό μου επί του Άγριου Κθούλου της Μούχλας στη μάχη της Banierra πίνοντας κρασί με σπράιτ από το κρανίο του τέρατος, κάθομαι και στροφάρω σε μεθυσμένο mode λόγω της ώρας, αλλά καθ’όλα ικανή για χρήση λεξιλογίου ανώτερου των 100 λέξεων και κανόνων συντακτικού λόγω του περιεχομένου του ποτηριού μου (γκαζόζα). Απόδειξη η ολόσωστη τεράστια πρόταση που μόλις έγραψα.
Οι τελευταίες μέρες ήταν ένας μαραθώνιος προβών μουσικής δωματίου. Προβών πάνω σε κομμάτια τα οποία παρόλο πανέμορφα, ήταν εντελώς άκαιρα για μένα. Σα να μιλάς για περίοδο σε ένα οχτάχρονο κορτιτσάκι ένα πράμα. Και ενώ στην αρχή τσινούσα πολύ, έπειτα έστρωσα πρόγραμμα, και κατα κάποιο τρόπο άρχισαν να μου αρέσουν αυτές οι πρόβες, και να μου αρέσει η μελέτη πάνω στα κομμάτια. Σε κομμάτια μουσικής δωματίου. Σε μια περίοδο της ζωής μου που θέλω όσο τίποτα να παίξω ΣΟΛΟ. Με δυο λόγια έπαθα μουσικό σύνδρομο της Στοκχόλμης. Και ηρέμησα. Και φυσικά, αφού συνειδητοποίησα τί έπαθα, έσπευσα να γενικέυσω.
Τελικά έρχεται μια στιγμή που παραδίνεσαι. Ξεχνάς το θέλω σου, και αφήνεσαι με κενή σκέψη στα πρέπει σου που τρέχουν μέρα τη μέρα. Ξεχνάς τα όνειρά σου και υποτάσσεσαι στον προσεκτικό υπολογισμό του μέλλοντός σου, τραβάς γραμμές εκεί που πριν υπήρχαν ξέφρενες καμπύλες και στρόβιλοι. Να τελειώσω τη σχολή γρήγορα, να φύγω από δω για τον επόμενο σταθμό, ο οποίος και αυτός προσορινός θα είναι, διότι είναι προδιαγεγραμμένο ότι από δω και στο εξής θα κυνηγάω την επιβίωσή μου από τόπο σε τόπο. Και δεν θα έχω φίλους, μόνο γνωστούς. Δεν θα έχω έναν άνθρωπο δικό μου, μόνο σχέσεις ταχείας κατανάλωσης. Και τα υπάρχοντά μου θα πρέπει να χωράνε πάντα σε τρείς το πολύ βαλίτσες. Αλλά φυσικά και η ζωή είναι γλυκιά και όμορφη και ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η τύχη και ο καιρός και σίγουρα τα πράματα δεν θα είναι τόσο στεγνά και αποστειρωμένα, αντιτάσσουν βεβαίως άπαντες δίνοντας φωνή σε μερικά ξέφτια από τα φαντάσματα που άφησαν πίσω τους οι στρόβιλοι. Και οι αυστηρές γραμμες σου γελάνε μετά κοροιδευτικά κατάμουτρα.
Εμπεριέχει μια γαλήνη αυτή η παράδοση. Αν δεν κάτσεις να τη πολυσκεφτείς βεβαίως. Το “εγώ δεν θέλω να πάω έξω, θέλω να κάτσω εδώ και να παίζω κλασσική μουσική σε μπαρ!”, απαιτει δύναμη να αντιμετωπίζεις συνεχώς μια καθημερινότητα που στο άκουσμα της παραπάνω δήλωσης, θα σε κοιτάξει πρώτα βλοσσυρά, έπειτα θα σου πετάξει ένα “μη λες μαλακίες!”, και στη συνέχεια θα σε σκεπάσει με ένα βουνό επιχειρημάτων σχετικά με το γιατί οι προαναφερθείσες μαλακίες είναι όντως μαλακίες. Και πόσες φορές θα μπορέσεις να μη λυγίσεις και να της πετάς “εμένα δε με νοιάζει”, μέχρι εν τέλει να ξεστομίσεις αυτό το “εντάξει, δεν θα παίζω μουσική σε μπαρ. Θα κάνω συναυλίες μουσικής δωματίου σε γυαλιστερές αίθουσες, θα πάρω μέρος σε κάθε σύνολο που μπορώ μέχρι να τελειώσω τη σχολή παίζοντας μουσική που δεν με ενδιαφέρει μόνο και μόνο για να τα έχω καλά με τους καθηγητές μου, θα γαμηθώ στις εξεταστικές για να τελειώσω μια ώρα αρχύτερα, θα με προτείνουν στο τάδε πανεπιστήμιο όπου και θα πάω συστημένη από εδώ καθηγητή, και εν τέλει θα γίνω μια κλασσική πιανίστρια που θα παίζει εφόρου ζωής σε γυαλιστερές αίθουσες προγράμματα με πολύ ρομαντισμό, δεν θα καπνίζει, δεν θα πίνει, δεν θα ξενυχτάει και θα μελετάει πιάνο 13 ώρες τη μέρα”
Φυσικά και δεν υπάρχει κάποιος που εν μία νυκτί να αλλάξει άρδην τα όνειρά του. Η παράδοση αρχίζει πάντα με την αναβολή. Οκ, υπάρχει χρόνος. Ας τελειώσω τη σχολή, ας κάνω τις γαμωσυναυλίες μου και μετά κάθομαι να στρώσω το κόνσεπτάκι του μπαρ κονσερτ. Αμ δε… Δε γίνεται πάντα έτσι.
Η γαλήνη της παράδοσης είναι απαραίτητη καμιά φόρά για να μαζέψεις δυνάμεις .ωστε να συνεχίσεις να έχεις όνειρα( η ελαφριά αναγούλα που ανέβηκε στο λαρύγγι μου κατά το γράψιμο της προηγούμενης πρότασης μου δείχνει πως μάλλον είμαι στο σωστό δρόμο). Όμως υπάρχει και η περίπτωση να μετεξεληχθεί σε μόνιμη κατάσταση. Και τότε… Τότε μάλλον όλοι αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια. Αφού δεν έχουν πια καμιά ελπίδα για τον εαυτό τους, δημιουργούν ότι πλησιέστερο σε αυτό ώστε να εναποθέσουν τις ελπίδες τους πάνω του. Να έχουν ελπίδες μέσα από αυτόν. Διότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να ελπίζει σε κάτι.
Εξαίρεση στον κανόνα της οικογένειας είναι η άφεση μετά προκλήσεως. Οκ, γάμησες τα όνειρά σου, για να ακολουθήσεις τον ασφαλή δρόμο παύλα τη πεπατημένη παύλα γιατι άλλαξαν οι προτεραιότητές σου παύλα γιατί έτσι σου είπαν. Λαμπρά! Αν το καινούργιο μονοπάτι ομοιάζει πεθαμένο καρδιογράφημα θα κάνεις οικογένεια. Αν όμως υπάρχει πρόκληση, ανταγωνισμός, αν πάντα υπάρχει ένα σημείο το οποίο πρέπει να ξεπεράσεις, τότε με κάποιο αρρωστημένο τρόπο συνεχίζεις να ελπίζεις. (Παρένθεση, θέλω μια τεράστια τανάλια να πιάσω το φρονημίτη μου και να τον ξεριζώσω με μια άργια κραυγή που θα κάνει τον επιθανάτιο ρόγχο του Κθούλου να μοιάζει με γαργάρα!!! Κλείνει η παρένθεση)
Σημείωση της υποφαινόμενης. Οι τελευταίες δυο παράγραφοι με βάλανε σε πολλές σκέψεις οι οποιές μες το συνειρμικό τους χάος απεδείχθησαν πολλά λεβελ ανώτερες από το Κθουλού της Μούχλας, και ειλικρινά δεν νομίζω πως μπορώ να τις διαχειριστώ τούτη τη δύσκολη, πονεμένη ώρα. Αν ποτέ τα καταφέρω και καταλήξω σε κάνα χρήσιμο συμπέρασμα που να μην έχουν ήδη καταλήξει άλλοι σαρανταπέντε ερευνητές ψυχαναλυτές εδώ και βδομήντα χρόνια θα σας ενημερώσω.Τέλος σημείωσης.
Το θέμα είναι, ότι εδώ και δυο μήνες ονειρεύομαι το προτζεκτάκι μου. Και ξαφνικά βρίσκομαι μέχρι το τέλος του εξαμήνου πνιγμένη σε υποχρεώσεις οι οποίες εμφανίστηκαν από το πουθενά, ένα σμήνος από “πρέπει” που δεν θα μου αφήσει καθόλου χρόνο για το “θέλω” μου. Και φοβάμαι μην αρχίσει και μου αρέσει όλο αυτό το σμάρι από υποχρεώσεις. Τελικά τα όνειρα είναι σοβαρή υπόθεση. Θέλουν τεράστια αφοσίωση. Θέλουν τόσο μεγάλη αφοσίωση ούτως ώστε μετά από κάθε αναμέτρηση με την εκάστοτε απαισιοδοξία του λόγου να μπορείς να βρεις τη δύναμη να τη κάνεις κομματάκια και να τη ταίσεις στο πλησιέστερο Κθούλου, αφήνοντας χώρο στην αισιοδοξία της βούλησης να σε πάει κατα πού θες. Challenge Accepted.
Big Mishtakey? 