Χτες ήταν η καλύτερη Μεγάλη Παρασκευή που έχω ζήσει στην ενήλικη ζωή μου. Αρχικά γιατί ήταν στη Κέρκυρα. Πάσχα σε νησί είναι εγγύηση για να περάσεις καλά. Δεύτερον γιατί ήμουν μόνη μου! Sans γονείς και συγγενείς και α μας έχει καλέσει ο τάδε άσχετος και πρέπει να πάμε- το οποίο είναι εγγύηση τρελής βαρεμάρας, και τρίτον γιατί είχε μουσική! φαί! σεξ! και βία! Μπλοκμπάστερ. Πάμε λοιπόν.
Μουσική
Αναθεώρησα. Ναι, αναθεώρησα την απόλυτη, αλύγιστη, άκαμπτη και απυρόβλητη γνώμη που είχα για τις φιλαρμονικές. Ότι δηλαδή σακάρουν. Ένας σκασμός πνευστοί χάλκινοι και ξύλινοι, μαζί με κρουστους με γελοίες στολές και καπελάκια να παίζουν σε ντεσιμπελ πόνου όλοι μαζί περπατώντας, μόνο ως ακραία διαστροφή μπορούσα να το εκλάβω.. και όχι από εκείνες τις ακραίες διαστροφές τις ωραίες. Από τις άλλες. ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Χτες όμως κάτι άλλαξε. Χτες κάτι με μάγεψε. Μπορεί να ήταν τα πένθιμα εμβατήρια. Μπορεί να ήταν τα κομμάτια τα οποία εκτός από πρώτη-πέμπτη-πρώτη-πέμπτη-πρώτη ταρατατζουμ ταρατατζουμ περιείχαν ωωω! τί θαύμα και άλλες συγχορδίες μέχρι και τρίηχα, μέχρι και μελωδίες ολόκληρες ! Μπορεί να ήταν εκείνη η στιγμή που όλο το μπλοκ των μπάσων χάλκινων σταμάτησε μπροστά μου και έπαιξαν μία πέμπτη για φινάλε και η υποφαινόμενη πέθανε και αναστήθηκε και ξαναπέθανε και αναστήθηκε ξανά και έζησε το δικό της, προσωπικό Πάσχα. Μπορεί να έφταιγε η Δανάη, η κοκκινομαλλούσα κολλητή της η οποία δάκρυσε όταν άκουσε το Adagio του Albinioni από τη Παλιά Φιλαρμονική. Μπορεί χίλια δυο. Χθες όμως οι φιλαρμονικές ήταν ρισπεκτ. Τέλος.
Βία
Αγκαζέ με τη μουσική αυτή τη φορά η βία και όχι με το σεξ ή σκέτη (με το φαί δεν ξέρω πως θα μπορούσε να συνδιαστεί… επίθεση με χλωρά λαχανικά? με γιαούρτι σακούλας? τουρτοπόλεμος?). Αγκαζέ μιας και όλη η μυσταγωγία εκτυλίχθηκε μέσα σε αλύπητο σπρωξίδι και κλωτσίδι διότι γινότανε πατείς με πατώ σε. Τόσο κόσμο δεν είχα ξαναματαδει. Δεν κουνιότανε κουνούπι. Η διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι το Λιστόν όπου και συνάντησα τη Δανάη σκέτος άθλος. Και όλοι να προσπαθούν να τραβήξουν βίντεο και φωτογραφίες. Και γω μαζί. Σαν καλή τουριστοφοιτήτρια. Σ’αυτές τις περιπτώσεις λυπάμαι τα καημένα τα μωράκια, που τα φέρνουνε οι γονείς τους μαζί, ακόμα και αν τα’χουνε στα χέρια. Τα άμοιρα τα παίζουνε με όλη αυτή τη βαβούρα και το θόρυβο και τα χνώτα (έχετε μυρίσει ποτε χνώτο χάλκινου φιλαρμονικής που έχει ήδη παίξει καμια ώρα και έχει πάθει αφυδάτωση από το πολύ φύσιμα? ΔΕΝ θέλετε) και γκρινιάζουνε και κλαίνε και τα μαλώνουνε και από πάνω οι γονείς τους λες και αυτά φταίνε! Μια τέτοια μπουμπούκα είχα πίσω μου χθες, τη στιγμή που αποκτούσα καμιά δεκαριά πόντους ακόμα από το τέντωμα για να τραβήξω φωτογραφίες, η οποία βρήκε καταφύγιο στο κοτσίδι μου και το τραβούσε και το πασπάτευε. «Μή τα μαλλιά της κοπέλας!» «Καλέ αφήστε το», εγώ και βάζω όλο το κοτσίδι μες τη μάπα της μικρής. Ένα ακόμα χαμόγελο. Από τα λίγα μέσα σε τόσο πλήθος. Ντροπή μας.. έχουμε ξεχάσει να χαμογελάμε..
Φαί
Τελειώνουν οι επιτάφιοι και γω έχω φάει σκάλωμα. Θέλω να πιω ένα ποτηράκι ούζο και να φάω μια μπουκιά χταπόδι. Όπως κάναμε πάντα Μεγάλη Παρασκευή μετά από τον επιτάφιο. Και επειδή ήταν η πρώτη φορά που έκανα Μεγάλη Παρασκευή μόνη μου, χωρίς τους γονείς μου ή κανενός είδους γονείς φίλων,γκόμενων κ.τ.λ. το να τηρίσω αυτή τη παράδοση με δική μου καθαρά πρωτοβουλία απέκτησε ιδιαίτερη βαρύτητα. Έπρεπε να το κάνω! Φεύγουμε λοιπόν με τη Δανάη και πάμε να κυνηγήσουμε το ουζάκι και το χταποδάκι μας. Έλα όμως που ως κλασσικές φοιτήτριες που προτιμούν να ξοδεύουν ότι πιο ελάχιστο σε κονσέρβες και μακαρόνια και όχι στην αναζήτηση για παράδειγμα μιας καλής ταβέρνας, ώστε να τους μένει ένα σεβαστό περίσσευμα για ξύδια και λοιπές καταχρήσεις, δεν είχαμε ιδέα που είναι καλά να κάτσουμε να φάμε? Ε και ναι, μαντέψτε. Κάτσαμε ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Ούτε επίτηδες να το σχεδιάζαμε. Δυο ουζάκια, μια μερίδα χταπόδι ξυδάτο-καουτσουκ κομπλέ με μεγενθυντικό φακό , και ένα πιάτο χόρτα- γαιδουράγκαθα πακέτο με ελαιόλαδο-πυρηνέλαιο και ψωμί για ποδόσφαιρο, 15 ευρώ. Υ-πέ-ρο-χα! Αν μη τι άλλο το φαί ήταν τόσο απαράδεκτο που το διασκεδάσαμε πολύ.
Σεξ
Και φτάνουμε στο πολυαναμενόμενο σεξ. Πάω στοίχημα ότι οι μισοί από εσάς που διαβάζετε αυτό το excuse of a post ήρθατε κατ’ευθείαν εδώ χωρίς να διαβάσετε τα από πάνω. Δε πειράζει. Σας αγαπάμε όπως και να’σαστε. Με το χταπόδι λοιπόν να απλώνει τα πετσοκομμένα του πλοκάμια στον οισοφάγο μας και τα χόρτα να γδέρνουν αλύπητα τον βλενογόννο του στομάχου μας, επιστρέψαμε με τη Δανάη σπίτι μου. Τελικά αυτό το χταπόδι ήταν μια μορφή βίας τώρα που το σκέφτομαι. Βάζω καφέ, αράζουμε, τζέρτζελο με φορτιστές και στρωσίδια, ψιλοκουβέντα όταν ξαφνικά… «Μαλάκα.. ακούς?» Το βογκητό- Ιούδας είχε έρθει ακριβώς κάτω από τα ποδάρια μας. Και ενός βογκητού, πολλά βογκητά έπωνται. Με τη Δανάη έχουμε μείνει κάγκελο, κοιτάζοντας η μια την άλλη με διάπλατα μάτια, υποψία χαμόγελου στα χείλη, έκφραση έκπληκτη «δεν παίζει να γίνεται αυτό.. παίζει?». Αν ήμασταν λαγωνικά τα αυτιά μας θα πονούσαν από το πολύ τέντωμα. «Ρε συ.. ξέρεις τώρα είναι η φάση που και καλά φέρνει ο άλλος τα ποτ…» Πριν καν τελειώσει τη φράση της η φιλτατη κολλητή μου, τα ποτήρια είχαν ήδη φύγει από το ράφι, είχαν τοποθετηθει στο πάτωμα, και σε δευτερόλεπτα είχαμε πέσει και οι δύο πάνω τους με τα αυτιά μας. Χαμός από κάτω. Η αλήθεια είναι ότι τα ποτήρια δεν ήταν απαραίτητα. Τα πάντα μπορούσαν ήδη να ακουστούν με ψηφιακή πιστότητα. Όμως έτσι είχε περισσότερη πλάκα. Και πολλή περισσότερη καφρίλα. Σε αυτό το σημείο έπαιξα αρκετά με την ιδέα να παραθέσω τους διαλόγους, τα σχόλια και το χαβαλέ έτσι ακριβώς όπως έγινε. Αποφάσισα όμως να μη προβώ σε τόσο γραφικές λεπτομέρειες. Όλοι νομίζω μπορείτε να φανταστείτε το γέλιο της αρκούδας που έπεσε καθώς και το πόσο απαράδεκτη ήταν η φάση γενικότερα. Οπότε γιατί να σας το στερήσω? Καλή φαντασιοπληξία λοιπόν και καλό Πασχα!
Big Mishtakey? 