Μουσικό Κράξιμο vol.2 -Special- Αφιερωμένο στο συνάφι μου.

Γαμώ τους πιανίστες μου μέσα!!! Δηλαδή έλεος! Μάθετε επιτέλους τί *σκατά* είναι αυτό που παίζετε! Δεν είναι απλές νότες να τις πετάτε όπου και όποτε! Δεν είναι μαθηματικά να τις υπολογίζετε με ακρίβεια μετρονόμου που θα έκανε ακόμα και το Boulez να σκίσει τα πτυχία του! Δεν είναι σημαδάκια πάνω στο χαρτί που πρέπει να τα αποκρυπτογραφήσετε σε συγκεκριμένη σειρά σφυριών τα οποία θα πατήσετε με τόσα Newton δύναμης το καθένα!

Ψάχνω εδώ και μια ώρα στο YouTube να βρω μία, *μία* όμορφη εκτέλεση του Claire de Lune από τη Suite Bergamasque του Debussy. Γκες γουατ? Βρήκα. ΜΙΑ! Από τις και γώ δε ξέρω πόσες εκατοντάδες εκτελέσεις που υπάρχουν στο YouTube! Όχι, δεν είμαι από τους σπαστικούς που θέλεουν η κάθε νότα να πέφτει ακριβώς εκεί που την έχουν φανταστεί. Ούτε από τους άλλους που είναι κολλημένοι στη παρτιτούρα και μία νότα να πέσει εκτός tempo αφορίζουν και το κομμάτι και τον πιανίστα. Ένας Αλλάχ ξέρει πως εγώ έχω 3 διαφορετικές ερμηνείες αυτού του κομματιού και μου αρέσουν και οι τρεις! Δεν έχω θέμα λοιπόν να ακούσω και μια τέταρτη και μια εκατοστήτέταρτη άμα λάχει.

Αλλά θέλω ψυχή. Θέλω να βλέπω το νόημα πίσω από κάθε νότα. Θέλω να βλέπω συνειδητή διαχείρηση της γαμημένης μουσικής ενέργειας! Και ας είναι το κομμάτι τίγκα στα λάθη. Στ’αρχίδια μου! Μπορεί κάποιος να πει πως γίνομαι κακιά, όταν κράζω όλ’αυτά τα βίντεο από συναυλίες e.t.c. κυρίως από νέους πιανίστες ή εκολαπτόμενους πιανίστες. Όμως, όταν ο μαθητής παίζει το κομμάτι με wannbe ρουμπάτο, και αναπνοές και συναίσθημα που δε ξέρει πού ακριβώς να το χωρέσει γιατί η τάδε οκτάβα πέφτει γαμώτο πολύ νωρίς αλλά έτσι λέει η παρτιτούρα δεν μπορώ να τη καθυστερήσω, και τη τάδε αναπνοή θέλω να τη κρατήσω παραπάνω αλλά μήπως είναι πολύ παραπάνω, και όλη αυτή η σούπα σύγχυσης βγαίνει τελικά σε ένα σφιγμένο και αναγκαστικά υποκριτικό παίξιμο- τότε φταίει ο καθηγητής. Που δεν εξήγησε δυο λόγια στο μαθητή του περι αρμονίας. Περί ενέργειας. Περι φράσεων. Περί το ότι στη τελική, μουσική θέλουμε να κάνουμε. Να επικοινωνήσουμε. Πως η παρτιτούρα δεν είναι ευαγγέλιο αλλά ένα σχέδιο στο περίπου για το τί *θα ήθελε* ο συνθέτης πάνω κάτω να ακουστει, και όχι ένας ολοκληρωμένος πίνακας (δεν μιλάμε για 20ο αιώνα σε μερικά έργα του οποίου μέχρι και το πότε θα πάει ο πιανίστας στη τουαλέτα για το χοντρό του και το ψιλό του καθορίζονται με απόλυτη ακρίβεια)

Αλλά βέβαια. Είναι πολύ πιο έυκολο να κολλάς στη παρτιτούρα και σε παρωχυμένους τρόπους διδασκαλίας. Είναι πολύ πιο έυκολο να έχεις έναν απόλυτα ελεγχόμενο μαθητή φυλακισμένο στα «πρέπει» και στα «σωστά» της παρτιτούρας και της παράδοσης, από το να αφήσεις πόρτες ανοιχτές τις οποίες θα πρέπει να έχεις διαβεί και σύ ο ίδιος για να μην εκτεθείς στο μαθητή σου.

Αυτά είναι που κάνουν στη τελική τη κλασσική μουσική τόσο μα τόσο δυσκοίλια. Την έχουν αποστειρώσει τόσο που οι άνθρωποι αηδιάζουν να την αγγίξουν. Δε λέω σε καμιά περίπτωση θάνατος σε όλους τους κανόνες. Κάποτε ρώτησα ένα ζωγράφο  σε τί χρησιμεύουν τελικά οι κανόνες. Μου είχε απαντήσει ότι οι κανόνες χρησιμεύουν στο να τους μάθεις και έπειτα να τους σπάσεις, γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσεις την απόλυτη ελευθερία στη τέχνη σου. Το θέμα είναι ότι όταν επί χρόνια εγκεφαλοπλένεσαι με χιλιάδες κανόνες.. μετά δε μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς αυτούς (κάτι σαν ν’αλλάζεις από Windows σε Linux). Και όταν τελικά βρίσκεις .. το κάτιτις,  είτε αυτό είναι δύναμη, είτε αντίδραση είτε απλά κριτική σκέψη και τους σπάς, πέφτουν όλοι πάνω σου να σε φάνε και να σε ξαναβάλουν στο λούκι. Και σου λένε, ά τώρα που είσαι μαθητής/φοιτητής θα κάνεις ότι σου λέει ο καθηγητής σου. Και αργότερα όταν θα κάνεις δική σου καριέρα(ναι, σιγά μη κάνεις και καριέρα ποταπό ανθρωπάριο), τότε κάνε ότι θες.

Ποιόν κοροιδεύετε??????

Αλλά βέβαια. Στην εποχή της μαζοποίησης (όποιος αφήσει σχόλιο με τις λέξεις «έκθεση τρίτης λυκείου» στα σχόλια  την έχει γαμήσει :P) η μουσική θα γλύτωνε? Όμως πείτε μου, πως είναι δυνατό ένα κομμάτι να το παίξουν 100.000 άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο? Η συνήθης απάντηση-καραμέλα είναι «μα δεν θα είναι ίδιος, η ερμηνείες θα διαφέρουν κάπως η μία από την άλλη». Δηλαδή θέλετε να μου πείτε πως αυτοί οι 100.000 άνθρωποι διαφέρουν «καπως» μεταξύ τους, είχαν «καπως» διαφορετικές εμπειρίες, έχουν «καπως» διαφορετικές αντιλήψεις ο ένας από τον άλλο και κάθε στιγμή έχουν «κάπως» διαφορετική διάθεση από τη προηγούμενη.

 ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ??? 

Το λούκι που περιγράφω το πέρασα και γω, και ακόμα παλεύω να το ξεπεράσω. Στενοχωριέμαι όμως όταν βλέπω γύρω μου παιδιά με ταλέντο και εξαιρετικές δυνατότητες να χαόνονται λόγω ενός κολλημένου(πολύ ευγενικά το έθεσα) καθηγητή… Και πόσο να φωνάξεις? Πόσο να συμβουλεψεις? Και όχι κάτι φανταστικό και ουάου. Απλά ένα «Έχεις κριτική ικανότητα! Χρησιμοποίησε τη γαμώτο! Μη βαφτίζεις το καθηγητή σου αυθαιντία όσο τούμπερ γαμάτος και να’ναι και κάνεις τυφλά ότι σου λέει!».. Βέβαια.. αυτή η λογική στοίχισε στην υποφενόμενη οργανοπαίχτρια κάθε καλή σχέση με όσους καθηγητές πιάνου είχε ποτέ της. Αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να μάθει καλό πιάνο (μάλλον ^^» ).

Και για όσους πουν, ωραία αφού δεν σου άρεσε κανένας στο Youtube( διόρθωση- μου άρεσε ένας!), ανέβασε εσύ τον εαυτό σου να το παίζει να δούμε αν θα τα καταφέρεις καλύτερα … weeeeell… αναμείνατε στο ακουστικό σας.. Alex has been unleashed 😀

Μετά το 4'33΄΄ του Cage...

Read Full Post »

Πώς είναι ο χορός της Ζωής? Καμία σχέση!!!

Ερωτεύτηκα. Όχι σιγά μην ήταν άνθρωπος. Κομματόνι ήταν. Και όπως κάθε φορά που ερωτεύομαι, έτσι και αυτή είπα να γράψω για το αντικείμνο του έρωτα μου. Χωρίς καμία μα καμία δεύτερη σκέψη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό βεβαίως βεβαίως, μιας και ο συνθέτης του εν λόγω κομματονίου έχει πεθάνει εδώ και καμιά διακοσαριά χρόνια, και το ίδιο το κομματόνι δεν έχει απ’ότι ξέρω ίντερνετ ώστε να διαβάσει το αμάλγαμα της ντροπής μου δω πέρα..

Αδελφή ψυχή λοιπόν. Παραλλασόμενο επί βεζουβείου ζοφερόυ θέματος, σαν και την υποφαινόμενη οργανοπαίχτρια αρχές σωτηρείου έτους 2011. Έρωτας με τη πρώτη ακρόαση. Ούτε στα άστρα να ήταν γραμμένο, για τέτοια χημεία μιλάμε! Σάουντρακ της μίζερης σκιάς ενός παρελθόντος εαυτού μου τούτος ο χορός των πεθαμένων. Και έχω πολλά κομμάτια μου που πέθαναν τελευταία. Ε, ας τα send them on their way with a bang! που λένε και across the Atlantic. Μίλησε κανείς για κυνισμό? Να σκάσει αλλίως θα τον δαγκάσω(χε!)

Όπως με όλους τους κεραυνοβόλους έρωτες όταν γεννιούνται, έτσι και αυτός γεννήθηκε χεράκι χεράκι με την αμφιβολία. Καιρό είχε να με ψαρώσει κομματόνι έτσι. Από πολύ πριν το δίπλωμα, όταν ακόμα υπήρχαν κομματόνια out of my grasp-literally-. Tούτο δω με κοψοχόλιασε άγρια. Ούτε ο Mατζέπας με πείρα τρομοκρατίας γενεών επί γενεών οργανοπαιχτών δεν μου έκοψε το αίμα έτσι. Το Ματζέπα απ’τη χαίτη τονε βούτηξα (η νεκροψία θα δείξει αν έκανα καλά- το ότι δε με τρομοκράτησε μπορεί απλά να σημαίνει πως είμαι ηλίθια-πολύ πιθανό), το Totentanzάκι ούτε φου δε μου πέρασε απ’το μυαλό να του κάνω. Με άφησε με το στόμα κρεμάμενο εν ολίγοις.  Πόσο έξω απ’τα κυβικά μου παίζει να είναι- σκεφτόμουνα.  Πόσο τέλειο, θεικό, πανέμορφο και πόσο απίστευτα δύσκολο για μένα τη ταπεινή οργανοπαίχτρια με τα μικρά χεράκια? Θα το λατρέψω από μακριά εις τους αιώνες των αιώνων. Άν είχε μαλλιά δεν θα αποτολμούσα, δεν θα διανοόμουν ούτε καν ένα χάδι(sic)..

Aυτές είναι οι υψηλές και ενάρετες σκέψεις ενός ιππότη. Ένα self-facepalm αργότερα ήταν αρκετό ώστε να θυμηθώ πως εγώ δεν είμαι ιππότης και έτσι ως κάφρος με βούλα πήγα την επόμενη εκτύπωσα τις παρτιτούρες και το άρχισα. Διότι αγαπητοί, ιππότες δεν υπάρχουν πια. Τους πάτησε το τραίνο. Τους κάφρους και τις κότες δεν ήξερε να τους πατήσει! Όχι, έπρεπε να τους αφήσει να περιδιαβαίνουν ελεύθερα τούτο τον άμοιρo πλανήτη προς μεγάλη μας απογοήτευση και τραγωδία. Κατά τη ταπεινή μου άποψη λοιπόν,  better gkourouni than kota. Τουλάχιστον οι γκουρούνιδες δεν κλάνουν ντομάτες μπρος στη σκιά τους. Ένας Αλλάχ ξέρει πόσοι φόνοι και αυτοκτονίες κομματιών μου προκάλεσαν τα άτιμα τα κοτόπουλα… Tέλος πάντων.

Με το που το’πιασα λοιπόν το λατρευτό μου κομματόνι είδα πως ήταν …playable. Δύσκολο βέβαια, στύλος είς το ορθόν ένα πράμα, αλλά οκ, παλεύταμπλ. Ούτως ή άλλως το μουσικό μας ορθόν έχει συνηθίσει στη διείσδηση εύηχων στύλων τερατώδους τεχνικής(δόση γκραφικίλας προς απόδειξη καφρίλας). Το περίεργο με αυτά τα κομματόνια τα ρομαντικά, είναι πως διαφορετικά στα φέρνουν στην αρχή και αλλιώτκα στα σερβίρουν στο τέλος. Προς χάρην κατανόησης, άλλο πράμα ακούς όταν αρχίζεις να το μελετάς και άλλο πράμα ακούγεται στο τέλος κομπλέ με τα ερμηνευτικά  και το τέμπο. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι, πως στο εν λόγω κομματόνι ο εδώ και διακόσα χρόνια νεκρός συνθέτης δούλεψε με μάζες ήχου. Με δυο λόγια, όντως δεν έχει σημασία η κάθε νότα per ce αλλά το μπλοκ μέσα στο οποίο ανήκει. Δεν έχει σημασία να ακουστεί η κάθε νότα μιας σκάλας ή ενός glissando αλλά η σκάλα ή το glissando ως ηχητική αίσθηση. Σημειωτέον ότι στα δύο τελευταία λεπτά του κομματονίου γίνεται της πουτάνας από βαβούρα αλλά αυτό ακριβώς χρειάζεται! Αυτό ακριβώς δουλεύει, εκεί που η καθαρότητα θα έκανε κάποιο να ξυνίσει τη μούρη του από τη μυρωδιά του μπεταντίν.

Να δω λοιπόν πόσους αιώνες θα πάρει για να κάνω το κομματόνι τούτο να με ερωτεύτεί παράφορα. Προς το παρόν αρκούμαι να συμπληρώνω τα παραπληγικά, γεμάτα λάθη σε τέμπο που αλλάζει  με κάθε νότα(συνήθως προς το χειρότερο) μέρη που μελετάω με τη φαντασία μου και να ονειρεύομαι πως παίζω στο Κάρνεγκι Χωλ(Σημειωτέον, δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης από την actual sci-fi τηλεμεταφορά μου σε ένα τιγκαρισμένο Κάρνεγκι Χωλ εν ώρα μελέτης καινούριου κομματιού- αλλά άλλο πράμα η φαντασί-α/ωση από τη πραγματ-ικότητα/ωση).

Πριν παραθέσω το κομματόνι itself  θέλω να σημειώσω δυο τρία πραματάκια. Πρώτον, όχι δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας. Ούτε γω ούτε τα χέρια μου. Αλλά και πάλι η νεκροψία θα δείξει, Δεύτερον, ναι η βαβούρα καιτ α glissandi γαμάνε αγρίως άγρια αλλά αυτά που πραγματικά με πεθαίνουν είναι τα αργά σημεία. Τρίτον, η τύπισσα που παίζει είναι θε-α, και μοιάζει όπως θα ήταν η καθηγήτρια που μας κάνει πρίμα βίστα στη σχολή, 10 χρόναι πιο νέα και αρκετά κιλά πιο αδύνατη(η οποία επίσης είναι θεά). Enjoy!

Franz Liszt- Totentanz (Valentina Lisitsa)

Read Full Post »

Τα’ζμπαζεεεεε..

Ενημέρωση μια μέρα μετα. Ναι. Τελικά την έσπασα. Και έσπασα και άλλη μια σήμερα. Ήταν να μην αρχίσω… να τα σπάω..

Οκ. Επισήμως λοιπόν, σήμερα.. χθες βασικά μιας και είναι περασμένες μία, έσπασα τη πρώτη μου χορδή. Σάκαρε. Όλο το σκηνικό. Περίμενα πως και πώς να σπάσω τη πρώτη μου χορδή- ποτέ δεν είχα σπάσει!!!(παρόλο που δεν υπάρχει βδομάδα που να μην ακούσω προειδοποίηση του τύπου «σιγά το πιάνο, μη το σπάσεις δεν έχουμε άλλα»). Πάντοτε λοιπόν έλεγα στον εαυτό μου πως παρόλο που δεν βάζω φρένο όταν παίζω πιάνο, δεν είχα σπάσει ποτέ χορδή λόγο της καλής μου τεχνικής. Ναι, δυνατά παίζω και πολύ μάλιστα. Αλλά ποτέ δεν κοπανάω. Οπότε.. εε, οπότε δεν ξέρω. Αυτή τη δικαιολογία είχα βρει, αλλά πάντα με τσίμπαγε και με τσίγκλαγε και με πόναγε το γεγονός πως ποτέ δεν είχα σπάσει ούτε μια χορδή, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μου- που αρκετοί από αυτούς δεν έχουν ακόμα ούτε τη τεχνική ούτε τη δύναμή μου- σπάγανε αβέρτα. Μιπ.

Σήμερα.. χθες δηλαδή, πάω να μελετήσω στη 321, και βλέπω 2 χορδές σπασμένες. Ρε και Σολ δίεση της τελευταίας οκτάβας. Κλασσικά. Με πιάνει πάλι το κατιτίς μου, αρχίζω να μουρμουράω μέσα από τα δόντια μου κάτι του στυλ «καιγωθελωκαιγωθελω…» και ταυτόχρονα με πιάνει το παράπονο. Τί σκατά έχει το βάρος του χεριού μου και δεν μπορεί να σπάσει ούτε μια χορδούλα? Αφού όλοι μου λένε πως έχω βαρύ χέρι! Κλαψουρίζοντας, λοιπόν και στραβομουτσουνιάζοντας, αρχίζω να ανεβαίνω τη τελευταία οκτάβα με άσκηση ‘βαριού» στακάτο. Ε.. και με το που φτάνω στο σολ ακούω το «κλανγκ!»… όμως… δεν ήταν πάρα πολύ δυνατό. Ήταν «κλανγκ!». Δεν ήταν «ΤΣΟΪΟΪΟΪΟΪΝΓΚ!!!!».΄Όμως η αλήθεια είναι πως εγώ 2 χορδές σπασμένες είχα μετρήσει πριν και μετά είδα 3. Τώρα .. να μη πρόσεξα και να ήταν το Σολ ήδη σπασμένο από πριν?.. Και ο ήχος?

Τέλος πάντων. Μάλλον εγώ την έσπασα τη Σολ. Και σε άσκηση τεχνικής τρομάρα μου. Τόσο Προκόβιεφ έχω παίξει, σε άσκηση τεχνικής βρήκα να τη σπάσω? Μπλιαχ.. Σακάρω. Γιαυτό και δεν θα κάνω πάρτυ. Όπως είχα πει πως θα κάνω  όταν θα σπάσω τη πρώτη μου χορδή. Και να πάει κάποιος να τα διορθώσει όλ’αυτά τα ρε και τα σολ γιατί δεν μπορούμε να μελετήσουμε. Και να λαδώσει και το πενταλ γιατί τρίζει και μου σπάει τα νεύρα..

Read Full Post »