Professor Χέρια.
Ο Professor Χέρια είναι ίσως ο γαματοτερότερος καθηγητής που σεργιανάιζερ μέσα στο Φρούριο. Γλυκός σε σημείο που θα κινούσε υποψίες εάν δεν έφερε σύμβολο εστεφανώματος στην αριστερήν του χείρα, συμπαθητικός σε βαθμό να μην υπάρχει φοιτητής που να τον αντιπαθεί. Η οικιότητά του με τους φοιτητές είναι, απ’ότι φαίνεται, τόσο μεγάλη ώστε εκείνοι τον φωνάζουν με το μικρό του και εκείνος τους παροτρύνει ως και να ξεπεράσουν όποιες δυσκολίες και ντροπαλοσύνες και να εκφράσουν έρωτα βαθύ προς τη φοιτήτρια που τους έχει κλέψει την καρδιά. Έχει τα πιο υπέροχα χέρια που υπάρχουν, γεγονός υπέρ-βολικό μιας και οι φοιτητές προκειμένου να καταλάβουν τη κινησιολογία της διεύθυνσης ορχήστρας, επιβάλλεται να τα παρακολουθούν με απόλυτη προσήλωση… η οποία ενίοτε καταλήγει σε ακούσιο οπτικό μαγνητισμό και glissando της γλώττας εκ της στοματικής κοιλότητας. Από την άλλη, τα ίδια χέρια, με τα υπέροχα μακριά δάχτυλα και το μεγάλο τους άνοιγμα, ωθούν μερικές φορές τον Professor Χέρια να ισχυρίζεται ορισμένα παράλογα πράματα όπως για παράδειγμα ότι η εισαγωγή διαστήματος 10ης σε σπαρτίτο ορχήστρας είναι κάτι το φυσιολογικό και όχι μονόδρομος για βίαιη ρήξη της παλαμιαίας μεμβράνης, τα οποία απλά σε αφήνουν με μια wtf έκφραση στο πρόσωπο. Η εν λόγω έκφραση ενδέχεται να εξελιχθεί σε μορφασμό αγωνίας αν ο Professor Χέρια έχει την έμπνευση να ολοκληρώσει το έργο του με μια δήλωση του τύπου «μα γιατί ρε παιδιά, είναι το διάστημα 10ης μεγάλο? Εγώ το πιάνω άνετα» η οποία θα συνοδεύεται κλασσικά από το χαρακτηριστικό αθώο βλέμμα και το γλυκό καλοπροαίρετό του χαμογελάκι. Πέρα από τέτοια ατυχή και ευτυχώς σπάνια περιστατικά, τα μαθήματα του Professor Χερια είναι από τα ελάχιστα εδώ πέρα στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών Ιονίου που μπορείς με σιγουριά να πεις, βγαίνοντας από την αίθουσα, πως ναι, έμαθα κάτι καινούριο. Ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, μια ώρα σχεδόν καλλιτεχνικής εκτίμησης και θαυμασμού των καρπών που με τόση σιγουριά και χάρη επιδεικνύουν το «τικ» του ρυθμού, καθώς και της πλάτης και των ώμων που ακολουθούν τον ειρμό και το νόημα του εκάστοτε κομματιού τονίζοντας το συναίσθημα και τη μουσική ροή, είναι αρκετή για να φύγεις από το μάθημα με μια εύθυμη διάθεση κι ένα ελαφρώς λοβοτομημένο χαμόγελο. Ακόμη δεν ξέρω αν τελικά θα επιλέξω να ακολουθήσω τη κατεύθυνση διεύθυνσης ορχήστρας. Αλλά αν το κάνω σίγουρα θα είναι κατά μεγάλο ποσοστό γιατί ο Professor Χέρια είναι από κείνους του καθηγητές, οι οποίοι εκτός από δεινοί γνώστες του αντικειμένου τους, είναι ικανοί να σε εμπνεύσουν. Κοινώς, είναι τόσο γαμάτοι που κάνουν μέχρι και φοιτητες που η στρεϊτίλα τους θα έκανε μέχρι και τον Freud να σκίσει τα πτυχία του, να αναφωνούν εν τω μέσω σχετικής συζήτησης «Πλακα μου κάνεις? Μέχρι και γω θα φασωνόμουν με τον *insert professor’s name here*!!!»
Το Σώμα
Όταν είδα για πρώτη φορά Το Σώμα, όλα ήταν μια χαρά. Αιτία? Το Σώμα ήταν καθιστό. Η αίθουσα ήταν, ως συνήθως, τίγκα στο κόσμο -το’χει αυτό η αίθουσα κρουστών: πάντα τιγκάρει σε σημείο που οι πανευτυχείς φοιτητές (ναι, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πάντα όλοι είναι χαρούμενοι σε αυτή την αίθουσα) να βολεύονται στα πιο περίεργα σημεία, από το πάτωμα μέχρι πάνω σε ενισχυτές, ηχεία και ετοιμόρροπα στριφογυριστά σκαμπουδάκια. Έτσι λοιπόν κι εγώ εκείνη τη μέρα, όντας αργοπορημένη – τί περίεργο- και μη βρίσκοντας κάποιο φυσιολογικό μέρος να κάτσω, βολεύτηκα πάνω σε έναν ενισχυτή πλαγιομετωπικά του Σώματος. Όπως προείπα, όλα ήταν καλά μέχρι που Το Σώμα αποφάσισε να σηκωθεί για να μας επεξηγήσει κάποια ρυθμικα ντα-ντι-ντα-κα-ντι-μι-ντου σχήματα στο πίνακα, επιδυκνύοντας παράλληλα, αν και μετα βεβαιότητας μπορώ να πω εντελώς τυχαία και χωρίς καμία μα καμία περαιτέρω πρόθεση, μια εκπληκτική πλάγιομετωπική γωνία αψεγάδιαστων, αγνοόντων της βαρύτητας και τέλειας καμπυλότητας οπισθίων. Φυσικά το παραπάνω σχόλιο καταχωρήθηκε αυτοστιγμεί σε χαρτάκι το οποίο κατέληξε στα χέρια φίλης η οποία τύχαινε να κάθεται μπροστά μου, η οποία κοκκίνισε έως τα αυτιά αν και παραδέχτηκε μετα μεγάλης αιδούς βεβαίως, μιας και Το Σώμα βρισκόταν ακριβώς μπροστά της, πως είχα απόλυτο δίκιο. Περαιτέρω παρατήρηση και οπτική επεξεργασία απέδειξε πως μάλλον, Το Σώμα είχε κάνει το γυμναστήριο δεύτερό του σπίτι. Οι υποψίες μας επιβεβαιώθηκαν ένα απόγευμα κατά τη διάρκεια του οποίου μαζί με μερικές φίλες μου είχαμε επιδοθεί στο απεχθές άθλημα του facebook, όπου και ανακαλύψαμε το profil του Σώματος. Οι φωτογραφίες του, μερικές εκ των οποίων εικόνιζαν το Σώμα φέρον μονάχα σώβρακο θαλάσσης, μας άφησαν με τη γλώσσα κρεμάμενη. Ο τύπος ήταν φέτες! Φέτες!… Και ερωτώ. Πώς κάνουμε τώρα εμείς μάθημα? Πώς? Πάλι καλά που Το Σώμα προτιμά τα τρέντικα ρούχα, τα τρέντικα κουρεματάκια και του αρέσει η Μπιγιονσέ. Αλλιώς, καθηγητής, ντραμάς, φέτες και από πάνω ξέρω γω μαλλιάς, χίπης μεταλλάς που να του αρέσει ο Bach… ντάξει. Δίπλα είναι το ψυχειατρείο, χρειάζεται να πω περισσότερα?
Darth Jazz
Τις μισές φορές που θα τον συναντήσεις, είτε αυτό είναι σε μάθημα είτε σε κάνα διάδρομο, έχεις την απόλυτη σιγουριά πως αν του βρισκόταν κάτι σε χάλκινο πνευστό, θα στο σβούραγε στο κεφάλι. Τέρας γνώσεων όπως λένε, έχει πλήρη αυτογνωσία πως οι διαλέξεις του ηχούν παρόμοια με βόμβο ηλεκτρικής σκούπας. Κοινώς, μέχρι και η πιο ενδιαφέρουσα παράδοση σε κρατάει μετα βίας ξύπνιο ακόμα και μετά από δωδεκάωρο ύπνου(λέμε τώρα- δεν υφίσταται κάτι τέτοιο εδώ στη Κέρκυρα). Παρόλαυτά, σιχαίνεται να τον διακόπτουν και εαν κάποιος το τολμήσει θα λάβει απάντηση ομοιάζουσα με πάστα σοκολατίνα γεμιστή με δηλητήριο. Γενικότερα είναι ξακουστός για το αρχιδίσιο ταπεραμέντο του, το οποίο δεν παραλείπει να το εκφράζει πάντα με τον πιο μεταξένιο και βελουδένιο τρόπο. Δεν το έχει σε τίποτα να σε αγνοήσει παντελώς, τελείως και με το πιο ταπεινωτικά προφανή τρόπο γιατί απλά μπορεί, ακόμη κι αν εσύ μιλάς για ώρα και αναλύεις κάτι το οποίο έχει ζητήσει. Θεωρεί τους φοιτητές της εκτέλεσης τζαζ κάπως συμπαθητικούς και τους φοιτητές της κλασσικής εκτέλεσης κάτι το εντελώς ακατανόητο το οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Τα μαθήματά του δίνουν την εντύπωση πως έχουν σχεδιαστεί με μαθηματική ακρίβεια και έχουν μείνει απαράλλαχτα όσα χρόνια τα διδάσκει. Όντας υπεύθυνος καθηγητής για το σύνολο Ελεύθερου Αυτοσχεδιασμού, δείχνει παραδόξως να διασκεδάζει αρκετά το συγκεκριμένο μάθημα… ίσως γιατί είναι γεμάτο με φοιτητές της εκτέλεσης τζαζ. Αυτοσχεδιασμός γι’αυτόν είναι κάτι το οποίο επιτυγχάνεται μέσω της γνώσης της μουσικής γλώσσας, της εγρήγορσης,της δομημένης μουσικής σκέψης και φυσικά της σκληρότερης των σκληροτέρων μελέτης. Συναισθήματα και αόριστες σκέψεις δεν έχουν θέση στο μάθημα του. Έτσι δε και κάνει κάποιος το μοιραίο λάθος έστω και να αναφέρει τη λέξη «έμπνευση», μέσα σε λίγα λεπτά θα εύχεται να είχε υποστεί πνιγμό μέσα σε μαύρη σοκολάτα Νέας Ορλεάνης υπό την υπόκρουση ragtime του Scott Joplin. Παρόλο που η εξωτερική τους ομοιότητά πλησιάζει αυτή του Louis Armstrong σε μια μελιτζάνα, θα μπορούσα με βεβαιότητα να πω πως όσον αφορά όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, ο Darth Jazz είναι ο Severus Snape του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Ιονίου.
.
Οποία ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και δει με καθηγητές του ΤΜΣ Ιονίου είναι εντελώς, παντελώς και τελείως τυχαία και πρέπει να με πιστέψετε. Τα πρόσωπα που περιγράφονται παραπάνω καθώς και οι σχετικές ιστορίες είναι αποκυήματα της καλπάζουσας και ελαφρώς διαστροφικής μου φαντασίας.
Big Mishtakey? 