Γαμώ τους πιανίστες μου μέσα!!! Δηλαδή έλεος! Μάθετε επιτέλους τί *σκατά* είναι αυτό που παίζετε! Δεν είναι απλές νότες να τις πετάτε όπου και όποτε! Δεν είναι μαθηματικά να τις υπολογίζετε με ακρίβεια μετρονόμου που θα έκανε ακόμα και το Boulez να σκίσει τα πτυχία του! Δεν είναι σημαδάκια πάνω στο χαρτί που πρέπει να τα αποκρυπτογραφήσετε σε συγκεκριμένη σειρά σφυριών τα οποία θα πατήσετε με τόσα Newton δύναμης το καθένα!
Ψάχνω εδώ και μια ώρα στο YouTube να βρω μία, *μία* όμορφη εκτέλεση του Claire de Lune από τη Suite Bergamasque του Debussy. Γκες γουατ? Βρήκα. ΜΙΑ! Από τις και γώ δε ξέρω πόσες εκατοντάδες εκτελέσεις που υπάρχουν στο YouTube! Όχι, δεν είμαι από τους σπαστικούς που θέλεουν η κάθε νότα να πέφτει ακριβώς εκεί που την έχουν φανταστεί. Ούτε από τους άλλους που είναι κολλημένοι στη παρτιτούρα και μία νότα να πέσει εκτός tempo αφορίζουν και το κομμάτι και τον πιανίστα. Ένας Αλλάχ ξέρει πως εγώ έχω 3 διαφορετικές ερμηνείες αυτού του κομματιού και μου αρέσουν και οι τρεις! Δεν έχω θέμα λοιπόν να ακούσω και μια τέταρτη και μια εκατοστήτέταρτη άμα λάχει.
Αλλά θέλω ψυχή. Θέλω να βλέπω το νόημα πίσω από κάθε νότα. Θέλω να βλέπω συνειδητή διαχείρηση της γαμημένης μουσικής ενέργειας! Και ας είναι το κομμάτι τίγκα στα λάθη. Στ’αρχίδια μου! Μπορεί κάποιος να πει πως γίνομαι κακιά, όταν κράζω όλ’αυτά τα βίντεο από συναυλίες e.t.c. κυρίως από νέους πιανίστες ή εκολαπτόμενους πιανίστες. Όμως, όταν ο μαθητής παίζει το κομμάτι με wannbe ρουμπάτο, και αναπνοές και συναίσθημα που δε ξέρει πού ακριβώς να το χωρέσει γιατί η τάδε οκτάβα πέφτει γαμώτο πολύ νωρίς αλλά έτσι λέει η παρτιτούρα δεν μπορώ να τη καθυστερήσω, και τη τάδε αναπνοή θέλω να τη κρατήσω παραπάνω αλλά μήπως είναι πολύ παραπάνω, και όλη αυτή η σούπα σύγχυσης βγαίνει τελικά σε ένα σφιγμένο και αναγκαστικά υποκριτικό παίξιμο- τότε φταίει ο καθηγητής. Που δεν εξήγησε δυο λόγια στο μαθητή του περι αρμονίας. Περί ενέργειας. Περι φράσεων. Περί το ότι στη τελική, μουσική θέλουμε να κάνουμε. Να επικοινωνήσουμε. Πως η παρτιτούρα δεν είναι ευαγγέλιο αλλά ένα σχέδιο στο περίπου για το τί *θα ήθελε* ο συνθέτης πάνω κάτω να ακουστει, και όχι ένας ολοκληρωμένος πίνακας (δεν μιλάμε για 20ο αιώνα σε μερικά έργα του οποίου μέχρι και το πότε θα πάει ο πιανίστας στη τουαλέτα για το χοντρό του και το ψιλό του καθορίζονται με απόλυτη ακρίβεια)
Αλλά βέβαια. Είναι πολύ πιο έυκολο να κολλάς στη παρτιτούρα και σε παρωχυμένους τρόπους διδασκαλίας. Είναι πολύ πιο έυκολο να έχεις έναν απόλυτα ελεγχόμενο μαθητή φυλακισμένο στα «πρέπει» και στα «σωστά» της παρτιτούρας και της παράδοσης, από το να αφήσεις πόρτες ανοιχτές τις οποίες θα πρέπει να έχεις διαβεί και σύ ο ίδιος για να μην εκτεθείς στο μαθητή σου.
Αυτά είναι που κάνουν στη τελική τη κλασσική μουσική τόσο μα τόσο δυσκοίλια. Την έχουν αποστειρώσει τόσο που οι άνθρωποι αηδιάζουν να την αγγίξουν. Δε λέω σε καμιά περίπτωση θάνατος σε όλους τους κανόνες. Κάποτε ρώτησα ένα ζωγράφο σε τί χρησιμεύουν τελικά οι κανόνες. Μου είχε απαντήσει ότι οι κανόνες χρησιμεύουν στο να τους μάθεις και έπειτα να τους σπάσεις, γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσεις την απόλυτη ελευθερία στη τέχνη σου. Το θέμα είναι ότι όταν επί χρόνια εγκεφαλοπλένεσαι με χιλιάδες κανόνες.. μετά δε μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς αυτούς (κάτι σαν ν’αλλάζεις από Windows σε Linux). Και όταν τελικά βρίσκεις .. το κάτιτις, είτε αυτό είναι δύναμη, είτε αντίδραση είτε απλά κριτική σκέψη και τους σπάς, πέφτουν όλοι πάνω σου να σε φάνε και να σε ξαναβάλουν στο λούκι. Και σου λένε, ά τώρα που είσαι μαθητής/φοιτητής θα κάνεις ότι σου λέει ο καθηγητής σου. Και αργότερα όταν θα κάνεις δική σου καριέρα(ναι, σιγά μη κάνεις και καριέρα ποταπό ανθρωπάριο), τότε κάνε ότι θες.
Ποιόν κοροιδεύετε??????
Αλλά βέβαια. Στην εποχή της μαζοποίησης (όποιος αφήσει σχόλιο με τις λέξεις «έκθεση τρίτης λυκείου» στα σχόλια την έχει γαμήσει :P) η μουσική θα γλύτωνε? Όμως πείτε μου, πως είναι δυνατό ένα κομμάτι να το παίξουν 100.000 άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο? Η συνήθης απάντηση-καραμέλα είναι «μα δεν θα είναι ίδιος, η ερμηνείες θα διαφέρουν κάπως η μία από την άλλη». Δηλαδή θέλετε να μου πείτε πως αυτοί οι 100.000 άνθρωποι διαφέρουν «καπως» μεταξύ τους, είχαν «καπως» διαφορετικές εμπειρίες, έχουν «καπως» διαφορετικές αντιλήψεις ο ένας από τον άλλο και κάθε στιγμή έχουν «κάπως» διαφορετική διάθεση από τη προηγούμενη.
ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ???
Το λούκι που περιγράφω το πέρασα και γω, και ακόμα παλεύω να το ξεπεράσω. Στενοχωριέμαι όμως όταν βλέπω γύρω μου παιδιά με ταλέντο και εξαιρετικές δυνατότητες να χαόνονται λόγω ενός κολλημένου(πολύ ευγενικά το έθεσα) καθηγητή… Και πόσο να φωνάξεις? Πόσο να συμβουλεψεις? Και όχι κάτι φανταστικό και ουάου. Απλά ένα «Έχεις κριτική ικανότητα! Χρησιμοποίησε τη γαμώτο! Μη βαφτίζεις το καθηγητή σου αυθαιντία όσο τούμπερ γαμάτος και να’ναι και κάνεις τυφλά ότι σου λέει!».. Βέβαια.. αυτή η λογική στοίχισε στην υποφενόμενη οργανοπαίχτρια κάθε καλή σχέση με όσους καθηγητές πιάνου είχε ποτέ της. Αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να μάθει καλό πιάνο (μάλλον ^^» ).
Και για όσους πουν, ωραία αφού δεν σου άρεσε κανένας στο Youtube( διόρθωση- μου άρεσε ένας!), ανέβασε εσύ τον εαυτό σου να το παίζει να δούμε αν θα τα καταφέρεις καλύτερα … weeeeell… αναμείνατε στο ακουστικό σας.. Alex has been unleashed 😀
Boulez-bouleeeeeez, boulez-boulez!
Γκουχ.
Ωραία μας τα λες, revolutionary of the 88 keys! Θέλουμε όμως πράξεις, όχι άλλες υποσχέσεις. Μια περφόρμανς που θα κάνει την Βαλεντίνα να εύχεται να μην είχε πάει ωδείο ποτέ της, που θα κάνει την Μάρθα να κρύβεται μέσα στο concert grand της, που θα κάνει τον Σεργκέι να εύχεται από την μεταθάνατο ζωή να είχε ακόμα μακρύτερα δάχτυλα! Σε περιμένουμε!
Ωραία τα λες και συ κύριε Κιουμπιλον αλλά κόψε κάτι! Μια χαρά κάναν και η Βαλεντίνα και η Μάρθα που και ωδείο πήγαν και λιώσανε πάνω (και μέσα????) στα concert grand τους, να τις βλέπουμε να τις θαυμάζουμε να σπάμε τα νεύρα μας και τα δαχτυλά μας που δεν παίζουμε σαν και αυτές και έτσι να προχωράμε και να φτάνουμε κάποια στιγμή να λέμε ότι θέλουμε να βάλουμε βιντεάκια στο τιουμπ.
Ο Σεργκέι να κάτσει στ’αυγά του, αρκετούς μπελάδες συνέθεσε όσο ζούσε.
Σταματάω το κράξιμο εδω μιας και δε συμπεριέλαβες στο σχόλιο σου τις λέξεις «εκθεση τρίτης λυκείου» 😛
Πες τα χρυσόστομη, που ετρεμα την ωρα και τη στιγμη να παω ωδειο, τι χουντα ηταν εκεινη εκει μεσα…. Γιατι δεν ειναι οι καθηγητες τρελιαρηδες, αλλα εχουν μαστιγιο με εφτα ουρες;
Μουσικη=Τεχνη, πανω από όλα, και στην τέχνη, σαν τη μαγεια, πρεπει να κανεις ενα ΜΠΛΟΥΜ! και να βουτας στη συμπαντικη σουπα της δημιουργιας.
Αλλιως, αντι για τη μουσα, θα σε επισκεφτει η μουφα:P
Αλλά τι περιμενεις, στην εποχη της μαζοποίησης…
(δεν μπορεσα να κρατηθω:P)