…»Η λέξη χωρισμός, η κίνηση του χωρισμού, είναι μία που ουσιαστικά μας επιβλήθηκε απο το περιβάλλον, απο τους άλλους για την γνώμη των οποίων, αν και πραγματικά δεν είναι σημαντική, αν μη τι άλλο χρειαζόμαστε μια άλφα συναίνεση… Αυτή η συναίνεση απλά δεν υπάρχει, οπότε θα χρειαστεί να μπούμε στο καλούπι τους… Πατήσαμε εκεί που λίγοι τολμούν. Και ήταν ωραία, για λίγο. Θα μπορούσε να είναι καλύτερα αλλά δυστυχώς αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Έτσι φτάνουμε εδώ. Έτσι φτάνουμε στο σημείο του «χωρισμού»»…
.
Σε ένα φανταστικό ουράνιο όχημα, μια ακτίνα φωτός αντανακλάται μεταξύ δύο καθρεφτών. Η απόσταση x, ο χρόνος z. Σε χρόνο z η ακτίνα διανύει την απόσταση x. Ταχύτητα φωτός σταθερή. Ταχύτητα οχήματος άγνωστη, αλλά υπαρκτή.
Στο έδαφος, ο φανταστικός παρατηρητής κοιτάζει την ακτίνα φωτός να αντανακλάται μεταξύ των καθρεφτών. Καθώς τη κοιτάζει, το όχημα προχωράει με την άγνωστη αλλά υπαρκτή του ταχύτητα. Ταχύτητα οχήματος άγνωστη αλλά υπαρκτή. Ταχύτητα φωτός σταθερή. Απόσταση? Απόσταση πλεον ψ… Χρόνος?
Απόσταση πλεον ψ… και ο χρόνος, αυτός ο ίδιος ο γαμημένος αιωνιος και αναλλοίωτος χρόνος κάμπτεται.
.
Ο χρόνος κάμφθηκε. Γιατί έτσι το θέλησε το φως… Πόσο ασύλληπτα αδύνατο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο?
Σχολιάστε